Protocol
Telkens als Roos met haar moeder bij een crisisdienst terechtkwam, moest ze een ellenlange vragenlijst invullen die dan in een la verdween. Totdat ze eindelijk een hulpverlener vond die wél snel kon helpen.
Toen ik met haar huilend bij de crisisdienst belandde, troffen we een heel aardige arts die ons een ellenlange vragenlijst liet invullen. Naam, leeftijd, familiegeschiedenis, medicijngebruik, erfelijke belasting. De antwoorden verdwenen in een dossier. Nee, een diagnose kon nog niet worden gesteld.
Toen we er twee weken later opnieuw zaten, troffen we een andere meneer die ons een ellenlange vragenlijst liet invullen. Naam, leeftijd, familiegeschiedenis, medicijngebruik, erfelijke belasting. De antwoorden verdwenen in een dossier. Nee, een diagnose kon nog niet worden gesteld.
Toen we werden doorgestuurd naar een GGZ-instelling voor ouderen, belandden we tegenover een ernstig knikkende mevrouw die ons een ellenlange vragenlijst liet invullen. Naam, leeftijd, familiegeschiedenis, medicijngebruik, erfelijke belasting. De antwoorden verdwenen in een dossier. Nee, een diagnose kon nog niet worden gesteld.
Toen we weer bij de crisisdienst zaten, ons bij een andere kliniek moesten melden, nog een keer werden doorgestuurd naar een nieuwe psychiater. Al die keren moesten we een ellenlange vragenlijst invullen. Naam, leeftijd, familiegeschiedenis, medicijngebruik, erfelijke belasting. De antwoorden verdwenen in een dossier. Nee, een diagnose kon nog niet worden gesteld.
De klachten van mijn moeder verergerden en verergerden tot het niet meer ging
Mijn oma had een bipolaire stoornis, een van de meest erfelijke aandoeningen die er zijn. Mijn moeder lijdt al haar hele leven aan stemmingswisselingen. Zeer enthousiaste manische dagen en weken worden afgewisseld met diepe depressies vol zielenpijn, zoals ze het zelf noemt. Kijk in de boekjes naar een omschrijving van een bipolaire stoornis en dit is wat je tegenkomt.
De klachten van mijn moeder verergerden en verergerden tot het niet meer ging en ze er niet meer wilde zijn. Op het moment dat we de noodklok luidden, waren we wanhopig op zoek naar een juiste diagnose en medicatie. Het kostte ons nog ruim een jaar voor we die kregen, ondanks het overduidelijke ziektepatroon en de enorm erfelijke component.
Iedereen bij de GGZ-instellingen was welwillend, maar allemaal zaten ze vastgeklonken aan een protocol. Een protocol dat voorschrijft dat je mensen eindeloos dezelfde vragen stelt, steeds opnieuw vragenlijsten laat invullen, telkens weer gesprekken voert en dan, heel, heel misschien mag gaan bedenken wat er éventueel aan de hand zou kúnnen zijn.
Wij hebben dat moment niet afgewacht. We zochten zelf een doortastende psychiater buiten de officiële instanties. Het kostte hem twintig minuten om te constateren dat er sprake was van een klassiek geval van bipolariteit. Een dag later kon mijn nog altijd huilende moedertje beginnen met medicijnen en therapie.
Afgelopen week gaf de GGZ aan dat het zo niet langer kan. De instellingen hebben zo veel last van regeldruk dat ze aan goede zorg amper nog toekomen, zo blijkt uit een rapport over administratieve lasten bij zorgaanbieders. Eindelijk staat datgene op papier waar wij en zo veel anderen al veel eerder tegenaan liepen. Laten we hopen dat er na dit rapport niet nog een rapport en nog een rapport moet verschijnen voor er eindelijk eens echt iets verandert. Want juist degenen die zorg verlenen mogen niet verstrikt raken in bureaucratische raderen. En hun wanhopige cliënten nog veel minder.
Van tafeldame bij ‘De Wereld Draait Door’ tot deelnemer aan ‘Wie is de mol?’ Van columnist in het Parool tot het toneelstuk ‘Ajax mijn club’. Veelzijdiger dan journalist/schrijfster Roos Schlikker bestaat niet.
Fotografie: Brenda van Leeuwen
