‘Relax, mam’, zei mijn dochter
‘Maar ik kreeg dat onbestemde gevoel maar niet weggepoetst.’
‘Ze was al eerder met vriendinnen op vakantie geweest en toen was er nooit iets voorgevallen, dus waar maakte ik me druk om? Mijn man zei dat ik spoken zag en mijn dochter vond me een overdreven bezorgd moedertje. ‘Relax, mam, voordat je het weet ben ik er weer om je hele wasmand vol te gooien.’ Maar vanaf het moment dat ze over haar plannen vertelde had ik een onbestemd gevoel gehad en hoezeer ik mezelf ook toesprak, het lukte me maar niet om dat gevoel weg te poetsen.
Pas toen ze had gebeld dat ze goed aangekomen waren en dat hun appartement helemaal te gek was – ‘en maak jezelf nou maar niet gek want we zullen echt waar heel erg oppassen’, kon ik wat ontspannen en hield ik mezelf voor dat het nu afgelopen moest zijn. En inderdaad kregen we niets dan positieve berichten en opgewekte telefoontjes.
Twee dagen voordat ze thuis zou komen werd ik ’s nachts wakker. Ik had naar gedroomd. Hoewel ik de droom niet helemaal kon terughalen maakte ik me stikveel zorgen over mijn dochter en was ik zo in paniek dat ik na een half uurtje besloot om haar te bellen. Toen ze niet opnam suste ik mezelf dat ze waarschijnlijk gewoon sliep en dat ik ook weer moest gaan slapen. Van slapen kwam echter niets meer en tegen zes uur in de ochtend probeerde ik haar voor de tweede keer te bellen en tegen de tijd dat het elf uur was had ik het al minstens acht keer geprobeerd.
Pas tegen het einde van de middag belde een van haar vriendinnetjes. Ik moest niet schrikken, zei ze – wat ik natuurlijk wel degelijk deed. Mijn dochter lag in het ziekenhuis. Het was niet levensbedreigend of zo, maar er was wel iets ergs gebeurd. Volgens haar had er iemand iets in mijn dochters drankje gedaan en was dat de reden geweest dat ze opeens verdwenen was – ‘zo kennen we haar niet want ze verdwijnt nooit zomaar’. Terwijl ik het verhaal aanhoorde kwamen er flarden van de droom van die nacht terug. Flarden waarin ik mijn dochter om hulp hoorde huilen en hoorde schreeuwen dat ze op moesten houden.
Ze bleek door meerdere jongens te zijn verkracht. Hoewel ze niet helemaal helder was geweest, waren er genoeg gruwelijke details tot haar doorgedrongen om na die nacht nooit meer dezelfde te worden. Haar onschuld, onbevangenheid en spontaniteit waren verdwenen toen we haar van Schiphol ophaalden, en van ons meisjesachtige, goedlachse kind leek ook helemaal niets meer over te zijn.
Mijn onbestemde voorgevoel had me duidelijk iets willen vertellen, ik had echt geen spoken gezien en ik was echt niet overdreven bezorgd geweest. Wat ik had gevoeld is dat mijn dochter na die nacht gebroken was en dat het trauma van die nacht nooit meer helemaal zou helen. Maar of er een manier geweest zou zijn om dit te voorkomen? Ik zou tot op de dag van vandaag niet weten hoe.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
