Het is voor altijd anders in de stad
Rachel: ‘Ik heb voor Franska.nl al veel blogs geschreven over Londen. Dit is een beetje een verdrietige aflevering, ben ik bang. Want Londen heeft voor mij een beetje z’n glans verloren. En het heeft niet eens met Brexit te maken.’
Ik had hem zeker een jaar niet gezien, maar toen ik in april in Londen was, had ik PJ eindelijk weer eens te pakken voor een lunchdate. Hij was een beetje laat, want hij kwam rechtstreeks uit een andere afspraak die was uitgelopen. Maar, hij kwam. En we aten iets heel lekkers, al ben ik even vergeten wat, en we dronken een fles prosecco leeg omdat er iets te vieren was.
Jaren geleden, toen ik nog in Londen woonde, zag ik PJ bijna dagelijks. We woonden in dezelfde buurt, en namen ’s ochtends meestal dezelfde trein van Herne Hill naar London Victoria. En in acht jaar groeide dat uit tot een hechte vriendschap. Soms spijbelden we om een kop koffie te halen op Victoria voordat we ieder ons weegs gingen, maar verder speelde onze vriendschap zich voornamelijk af in die tien minuten op weg naar ons werk.
Toen ik terug naar Nederland verhuisde, was het moment dat ik afscheid van PJ moest nemen een van de moeilijkste. Hij was veel meer dan een perronvriend: hij was de rode draad in mijn Londenjaren. Toen ik een paar maanden later trouwde, gaf hij me een prachtige oude foto van het station van Herne Hill. In de jaren die volgden verloren we allebei vanalles – vaders, banen, wilde haren – maar niet elkaar. Als ik in Londen was, probeerden we elkaar altijd te zien, al was het vaak maar even. Gelukkig waren we aardig bedreven in het voeren van grote gesprekken in weinig tijd.
Afgelopen april praatten we in anderhalf uur een half jaar bij. Daarna moest hij er weer gauw vandoor, op weg naar zijn volgende afspraak. Hij gaf me een dikke bear hug en zei dat het fijn was me weer gezien te hebben. En hij zou me nog mailen over een paar leuke adresjes die hij wist, voor de blogs over Londen die ik vaak voor Franska.nl schrijf. Dat deed hij nog diezelfde avond. Hij mocht dan misschien wel weinig tijd hebben, maar aandacht had hij altijd.
Net voor de zomervakantie postte zijn vrouw op zijn Facebookpagina dat PJ plotseling ernstig ziek was geworden. Hij lag in coma en het zag er slecht uit. Een paar weken geleden overleed hij zonder wakker te zijn geworden. Toen ik onze laatste appjes nalas, zag ik dat ik hem nooit had bedankt voor die drie adressen die hij me stuurde na onze lunch in april. Het was er niet van gekomen: geen tijd, geen aandacht. En dat zal me nog wel een poosje dwars zitten.
PJ was mijn grote vriend. Hij was een van de liefste mensen die ik ooit heb ontmoet, groter dan het leven, en zijn lach gaf licht. Ik mis hem, maar wat ben ik er trots op dat ik zo lang met hem mee heb mogen reizen.
PS: Dit zijn de aanbevelingen die PJ me gaf in april, inclusief zijn eigen beschrijvingen. Ga er heen als je in Londen bent, want als hij het zegt, zijn ze de moeite waard:
- Maison Assouline. Great for posh coffee. You have to go.
- The Cinema Museum is a small film museum. Charlie Chaplin used to live here when he was young.
- The Type Museum. Great if you’re interested in printing. Sounds boring but it isn’t.
Rachel Lancashire is freelance redactiemanager en tekstschrijver. Ze woonde en werkte jarenlang in Londen maar intussen woont ze weer Nederland met haar Engelse man en twee half-Engelse kinderen. Haar belangrijkste talenten zijn: de kaart van de London Underground uit haar hoofd kennen en thee met melk drinken. Ze vindt Prince Harry leuker dan Prince William.
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Linda van Iperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
