Voor je je afvraagt of ik voor elk willekeurig bloemperkje met petunia’s m’n jas aan trek en de deur uit hol: nee. Deze was wel van een andere orde, want zelfs mijn tuinheld Monty Don van het BBC televisieprogramma Gardener’s World kwam bijna niet meer uit z’n woorden bij het zien van wat ze hier gemaakt hadden.
De vorige zomer geopende Great Broad Walk Border van de Royal Botanical Gardens in Kew is een dubbele, gespiegelde border aan weerszijden van een breed wandelpad. En Monty had gelijk: ’s werelds langste dubbele bloemenborder is me toch een partijtje prachtig zeg. Alles wat ze kunnen op het gebied van horticultuur in Engeland lijken ze hier in te hebben geperst. Ongelooflijk bijzondere planten en bloemen, maffe combinaties die ik in geen honderd jaar zou kunnen bedenken, golven van kleur, crazy bladvormen en – heel knap vind ik altijd – helemaal niet tuttig maar juist hip, fris, nieuw en inspirerend. En dat dan 320 meter lang. In tweevoud. Symmetrisch.
Ik stond daar en dacht aan mijn sneue stadstuintje van nog geen 50 vierkante meter. Als die knakkers van Kew dit kunnen op deze schaal, dacht ik, zou het dan niet mogelijk moeten zijn om op het postzegeltje achter mijn huis iets te laten groeien? En zelfs als het honderd keer minder mooi wordt dan de border in Kew, dan zou het nog steeds indrukwekkend zijn.
Enfin, lang verhaal kort; mijn tuin gaat aan het eind van deze zomer op de schop. Het ontwerp is in grote lijnen duidelijk, aan het beplantingsplan wordt gewerkt, en de materialen voor het te bouwen oppotschuurtje worden langzamerhand via Marktplaats bij elkaar gesprokkeld. Aan ambitie geen gebrek, weet ik, maar de lat ligt hoog. En het is natuurlijk wel de bedoeling dat Monty straks langskomt met zijn cameracrew.
