Jeuk krijg je ervan!
Rachel: Ik had deze week bijna ruzie in de Etos omdat ik anti-luizenspul ging kopen…
Dat spul stond bij de kassa, op een grote stapel, met een reclamepostertje ernaast waarop iets stond van ‘het nieuwe schooljaar is begonnen, dus de luizen gaan ook weer naar school’. Nou, dat was me inderdaad duidelijk geworden.
Er stonden twee wat oudere dames achter me in de rij. Allebei aan de struise kant, pittig kort jasje, dito kapsel, hevig verwikkeld in een gutteguttegut-gesprek dat stil viel toen ik zo’n verpakking van de stapel pakte. Na een moment nadrukkelijk te hebben gezwegen zei Mevrouw 1 tegen mevrouw 2 dat haar kinderen nooit luizen hadden gehad. En toen zei mevrouw 2 zoiets van nee de mijne ook niet, kinderen hadden vroeger nooit luizen. En toen keken ze allebei naar mij, zag ik uit een ooghoek. Mevrouw 1 zei na een best wel ongemakkelijke pauze dat het een kwestie van kammen was: ‘Kammen, kammen, kammen’. Waarna mevrouw 2 zei dat moeders dat tegenwoordig helemaal niet deden, of althans niet goed. Ze zei niks over vaders.
Ik wilde hen vertellen dat mijn kinderen ook nooit luizen hebben. Nou ja, bijna nooit. Maar dat je er in je eentje niks tegen kunt doen, want hoe goed je je kinderen ook kamt, als er in een klas van 24 kinderen eentje zit met luizen, heb je over een week 24 kinderen met luizen. En dat ik regelmatig de kruintjes check en preventieve kamsessies hou. En dat het trouwens best wel lomp is om iemand die ondanks alles blijft proberen de boel luisvrij te houden zo te kakken te zetten in de rij bij de Etos. Nota bene met het doosje Prioderm al in haar handen.
Natuurlijk heb ik niks gezegd en heb ik zwijgend mijn €14,95 aan de kassière overhandigd. Want een beetje gelijk hadden de mevrouwen natuurlijk wel. Er wordt niet door iedereen gekamd, of niet goed genoeg, en niet iedereen heeft er tijd of talent voor, of zin in, en dus zijn die luizen nooit helemaal weg. Maar gelukkig is er spul waar die luizen dood van gaan en dat kan je gewoon kopen bij de drogist. Jammer eigenlijk dat er niet een spulletje bestaat tegen zelfingenomen dames in de rij voor de kassa van de Etos. Want die luis is inmiddels al lang weer exit, maar van die mevrouwen heb ik nog steeds jeuk.
Rachel Lancashire is redactiemanager en tekstschrijver. Ze woont met een hele lange Engelsman, een zoon, een dochter en de gezusters cavia en een iets te klein huis in een middelgrote binnenstad. Haar belangrijkste talenten zijn: onbenullige weetjes onthouden, altijd precies twee minuten te laat zijn en origamivogeltjes vouwen. Verder kan ze heel hard op haar vingers fluiten.
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Linda van Iperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
