Mot je een heis op je treiter!?
Rachel: In Leiden is 3 oktober al sinds 1574 de belangrijkste dag van het jaar. Ik woon inmiddels al bijna vijftien jaar in de stad, maar dit jaar voelde ik me voor het eerst een ‘local’ tijdens de viering van Leidens Ontzet.
Ik ben geen fan van grote evenementen met hordes mensen maar ja… Drie oktober is drie oktober en ik woon midden in de stad, dus als je de hele dag de fanfares al hebt gehoord, ga je op een gegeven moment denken dat je toch maar even moet gaan kijken. Dus dat deed ik. Ik hoef er per slot van rekening alleen maar mijn voordeur voor uit en de hoek voor om.
De jaarlijkse optocht was al begonnen. Het was druk, maar ik vond een plekje waar mijn dochter tussen wat benen door kon gluren en waar mijn zoon en ik tussen de schouders van de mensen op de eerste rij ook nog wat mee konden krijgen van het spektakel. Na een paar minuten werd ik me bewust van wat passief-agressief gezucht links van mij. Daar stond een bozige mevrouw. ‘Wij staan hier al een uur te wachten’, zei ze. ‘En nou kunnen we niks meer zien’. Het duurde een minuutje voor ik doorhad dat ze het tegen mij had. Blijkbaar was ik in mijn onschuld bij een groepje mensen gaan staan dat met een tafel, stoelen en koelboxen een stuk stoep had geclaimd om naar de optocht te kijken. En het was de bedoeling dat er in een straal van minstens een meter om hen heen géén andere mensen stonden.
Even voor alle duidelijkheid: ik stond naast haar, niet voor haar. Mijn dochter van 10 zat inmiddels voor mijn voeten op de stoeprand. En mijn zoon vond er geen bal aan dus die stond verderop een beetje in de gracht te turen. Wij vielen kortom niemand lastig en blokkeerden niemands uitzicht.
Ik wilde de vrouw vragen waarom ze zo ongezellig deed. Er stonden duizenden mensen langs de route en bij mijn weten had niemand een privéplek. Misschien, wilde ik ook nog suggereren, was het handig als ze die optocht meer als een mooi gezamenlijk Leids dingetje zag. En misschien moest ze gewoon optiefen met haar koelbox want zij stond op mijn stoep, en niet andersom. Maar dat zei ik natuurlijk niet want ik vreesde een authentieke Leidse heis op me treiter. Het was mij namelijk wel duidelijk dat de mevrouw de haring en wittebrood die ze voor haar ontbijt had gehad niet had weggespoeld met een glaasje melk.
Maar terwijl ik daar opgelaten stond te bedenken hoe ik zou reageren, was de noodzaak daartoe alweer verdwenen: mijn dochter was heftig in gesprek met de dochter van de bozige mevrouw want die twee bleken vroeger met elkaar op zwemles te hebben gezeten. En aan de andere kant van de vrouw stond haar man, en dat was die gezellige vader met wie ik menig zaterdagochtend in de zwembadkantine vieze koffie heb gedronken terwijl onze dochters voor hun A oefenden. Hij gaf me een biertje. Lekker koud, uit de koelbox.
Rachel Lancashire is freelance redactiemanager en tekstschrijver of, zoals haar kinderen zeggen, ‘iets met veel typen’. Verder kan ze heel hard op haar vingers fluiten.
Fotografie portret: Esmée Franken. Visagie: Linda van Iperen. Haarstylist: Mandy Huijs.
