Puzzelen voor de fitheid van je geheugen?

 

Helaas!

 

 

 

Mijn moeder was een verwoed kruiswoordpuzzelaar. Zo lang ik me kan herinneren haalde ze na het ontwaken eerst de krant uit de brievenbus en ging dan met haar eerste kopje koffie en sigaretje van de dag aan de keukentafel zitten om de puzzel uit De Limburger te maken. Soms keek ik er weleens naar. ‘Ante? Wat is nou een ante? Dat meen je niet. Steunpilaar?’ Wie had hier nou in vredesnaam iets aan? Maar mamma liet zich niet van de wijs brengen en puzzelde door totdat ze letterlijk niet meer kon. Ze was er namelijk van overtuigd dat ze haar geheugen trainde door haar hersenen flink te laten werken. En mamma was niet de enige die dat geloofde.

 

Want toen we om en om waakten bij mijn schoonmoeder, bleek mijn hele schoonfamilie uit te blinken in puzzelen – ‘helpt tegen dementie!’- en lagen er ik weet niet hoeveel puzzelboekjes op mijn schoonmoeders kamer. Op die kamer ben ik besmet met het puzzelvirus. Langspeelplaat twee letters: LP, yes! Of elektrocardiogram drie letters: ECG, joepie! Maar een beest met vier letters? Hond? Poes? Dat meen je niet! Dier? Het was al lang na mijn schoonmoeders overlijden dat ik me eindelijk tot de mensen mocht rekenen die hun geheugen graag in conditie houden en dat ik ook een puzzel kon oplossen zonder alles te spieken.

 

Hoewel er niets mis is met fanatiek puzzelen of geheugenspelletjes, schijnt het helaas helemaal niets te doen voor de fitheid van je geheugen en laat dementie zich niet uit het veld slaan door een kruiswoordpuzzel meer of minder. Dat komt omdat je hersenen toch ietsje anders werken dan je spieren en dat de vergelijking sportschool-zorgt-voor-spiermassa met puzzelen-zorgt-voor-een-goed-geheugen mank gaat. Wat dan wel, als puzzelen weliswaar leuk maar lang niet zo nuttig als gedacht is?

 

Bottom-line komt het erop neer dat veel dingen die je vergeet niet zozeer door falen van je geheugen komen, maar doordat je het te weinig aandacht gaf op het moment dat je het opsloeg in je hersenpan. Zo dacht mijn moeder ook altijd dat ze heel slecht was in het onthouden van namen – en denk ik dat ik dat ook ben omdat ik dat van haar heb. Soms betrap ik me erop dat ik niet eens een naam registreer als ik iemand voor het eerst een hand geef. En laat dat nou de crux zijn! Ik moet beter opletten namelijk. Vragen ‘hoe is je naam?’ als ik het niet goed verstaan heb en desnoods een ezelsbruggetje aan de naam verbinden om ‘m goed op te slaan. Verder helpt het ook om boodschappenlijstjes in je zak te houden totdat je richting de kassa gaan en dan pas te kijken hoeveel je er goed had. En dan nog one for the road: vergeet je navigatie eens af en toe en rijd gewoon ouderwets op je geheugen naar je bestemming. Wat vroeger kon moet toch nog steeds kunnen?

 

Bron: het Parool

Door: Brigitte Bormans

Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.

Afbeelding van Brigitte Bormans