Puberadvies
‘Es, ik heb puberadvies nodig.’ Het is het eerste appje dat ik die zaterdagochtend ontvang en ik voel een bepaalde urgentie.
Mijn vriendin krijgt die avond veertig(!) tieners over de vloer, ter ere van de sweet sixteen van haar zoon. Haar man is de dag daarvoor met de jarige naar de groothandel geweest en nu staat de garage vol met opgestapelde kratten bier en andere alcoholica.
Of dit normaal is.
Het officiële advies luidt natuurlijk dat er onder de 18 niets sterkers dan cola geschonken wordt. Maar mijn eigen ervaring is dat er maar bar weinig feestjes worden gegeven, ook in deze leeftijdscategorie, waar die regel overeind blijft. Voor mijn kinderen hoefde het überhaupt niet, een feestje waar geen bier uitgedeeld zou mogen worden. Dan zou er toch niemand komen.
Nu hou ik zelf van een feestje en Ik vind het alleen maar leuk als mijn kinderen zichzelf ook trainen om een vrolijke gastheer of -vrouw te worden. Dus ik wilde best een beetje inschikken toen onze eerste sweet sixteen voor de deur stond. Maar hoever zou ik dan moeten opschuiven? Ook ik haalde daarom het net op bij vrienden met oudere kinderen. Deze ervaringsdeskundigen zeiden allemaal hetzelfde: sla een beperkte hoeveelheid drank in en blijf er sowieso de hele avond bij. Ook verdiende het volgens hen aanbeveling om een gastenlijst op te laten stellen door de jarige en een bijbehorend deurbeleid te voeren. Dit om ongewenste party crashers, die vaak iets ouder en dorstiger zijn dan de zestienjarigen zelf, te weren. Geen overbodige waarschuwing, bleek. Er stond die avond inderdaad een groepje van een stuk of zeven vage bekenden voor de deur, ieder met een sixpack Coronabier.
Ik raadde mijn vriendin aan om tijdens het feestje ook een beetje in de smiezen te houden wat er buiten in de tuin en op de gang gebeurde. Bij ons werd op dergelijke avonden geregeld – zogenaamd onopvallend – met rugzakken en plastic tassen gesleept, waaruit, bleek later, flessen wodka of rum tevoorschijn werden getoverd. Flessen die ik zonder pardon afpakte en leegkieperde in de gootsteen.
Verder drukte ik mijn vriendin op het hart om te genieten. Daar had ik mezelf die eerste keer ook een beetje mijn best voor moeten doen. Vanuit de keuken had ik eerst met ingehouden adem gekeken naar die 45 op en neer springende pubers die het kristal in onze kast deden trillen. Die buiten de ene peuk na de andere stonden weg te paffen, die zich samen opsloten in de wc. De partij was nog geen uur onderweg of er stond er al een op onze visgraatvloer te braken. Maar toen die arme ziel opgehaald werd door zijn verbaasde vader, herhaalde ik tegen mijn man wat een vriendin mij voor aanvang had geappt: geniet! Hoe vaak ben je nu zo dicht betrokken bij de leefwereld van je kind?
De volgende dag bleek mijn vriendin niet alle adviezen te hebben opgevolgd. Ze was een paar uurtjes naar de buren gegaan en in die tussentijd waren wc en badkamer intensief gebruikt, zullen we maar zeggen. Het genieten was haar maar matig gelukt.
Mijn 17-jarige dochter vroeg mij laatst of ze een feest mocht geven, samen met haar vriendin. Zestig gasten hadden ze in hun hoofd. Het werd niet op prijs gesteld als daar ouders bij waren. Ik had dit verzoek even geparkeerd maar nu wist ik het weer. Ik pieker er niet over. Mijn kind een beetje extra vrijheid of een wat soepelere interpretatie van zogenaamde regels geven maakt me misschien een geliefdere ouder. Maar het kan te gek ook.
