‘s Ochtends vroeg als ik naar de redactie vertrek, hoor ik van de overkant van de straat prlfprlrrrlfpfff. Pony Pip wenst me goedemorgen. Of goede reis. Ik spreek geen Ponisch. Zo schattig altijd, dat-ie even een geluidje maakt. Schattig op afstand dan hè, want ik ben niet zo’n paardenheld. Veel te groot, die beesten. Zou ook niet zo snel op een paard stappen. Wel op een ezel, maar dan moet de nood wel heel hoog zijn. En die was een keer heel hoog.
Ik was op Santorini en de enige manier om met een paar enorme tassen met kleding (ik was toen stylist) omhoog te gaan langs de steile wand, was met zo’n lift waar van die hokjes aan hangen*. Zicht op een vreselijke afgrond onder je. Dat had ik op de heenweg al geprobeerd. Vervolgens de hele dag dat afschrikwekkende idee in m’n hoofd dat ik weer terug moest langs die enge diepte. De fotograaf durfde net zomin opnieuw in de lift, en besloot naar boven te lopen. Met een fototas is dat nog wel te doen. Maar ik zat dus met die twee enorme tassen met kleding. Van ellende besloot ik met de ezel te gaan. Ik dacht: zo’n beest stort zich heus niet van de klippen.
Dat had ik goed gezien. Wat meneer (of mevrouw) wel besloot, was om op elke hoek even de kop helemaal naar beneden te doen om wat te grazen, zodat ik met helemaal niets om me aan vast te houden, want twee handen aan de tassen, gezellig in de afgrond staarde.
Stel, je komt op Santorini en hebt een beetje hoogtevrees, dan ben je gewaarschuwd.
*Onze eindredactie zegt dat dat een kabellift heet. Kun je nagaan. Ik ken dat woord niet eens. Laat staan dat ik er ooit nog inga.
