Franska.nl

Het lijkt hier wel Frankrijk.

‘Wat bedoel je, Beatrijs? Ben je weer als een god aan het leven?’

Nou, eh … Een van de eerste woordjes die ik leerde toen ik in Parijs woonde, was ‘grève’. Precies ja, staking. De vakbonden daar deden goede zaken. Vaak stond ik wéér voor die dichte metro-ingang, als gevolg van die grèves. En nu heb ik dus een soort déja vu: afgelopen vrijdag de leraren nog, en vandaag weer het ov. Wat zeg ik? Niet alleen de treinmensen, busmensen en trammensen, ook havenarbeiders en hulpdienstmensen zijn ‘en grève’. En net als je denkt: nou, als het ov dan niet functioneert, pak ik wel een taxi, dan hebben ook de überchauffeurs nog een reden gevonden om gezellig mee te staken: niet om de bevriezing van hun pensioen, maar om de hoge werkdruk. Anyway. Land plat.

Maar hé, ik kruip wel weer aan mijn bureau, hoor. Ik hou het land wel draaiend. En ook mijn man doet zijn best. Want hij appte net, als verwoed treinreiziger, dat hij rijdt. In een halve trein weliswaar, en zo druk dat hij niet kan zitten. Maar toch. Hij gaat vandaag wel naar zijn werk. Net als die andere haringen in die halve ton.

Én net als een heleboel vaders en moeders, afgelopen vrijdag, die vanwege de lerarenstaking opa en oma bereid hadden gevonden om op de kinderen te passen. Ik werd helemaal blij door een bericht van mijn oude werkgever, uitgeverij Sanoma – je weet wel, waar ze Libelle en de Donald Duck maken. Vrijdag mochten de daar werkende ouders hun kinderen meenemen naar hun werk. Want er was opvang voor de kinderen geregeld. Niet zomaar opvang, maar leuk-leuk-leuke: een gigantische ballenbak in de binnenkomsthal.

Een workshop striptekenen door de makers van Donald Duck. En écht, oudere kinderen mochten met de ceo brainstormen over de toekomst van de media. O ja, en voor de lunch waren er ook nog pannenkoeken. Dus kinderen blij, met al die leuke nieuwe ervaringen, en nieuwe vriendjes. Ouders blij – want ze konden hun werk normaal doen. Bedrijf blij, want de deadlines werden gehaald.

Fantastisch gevalletje van omdenken, toch?

Ik vond het mooi. Mede doordat je kinderen op deze manier laat zien hóe leuk het kan zijn om te werken. En hoe je, met een beetje creatieve geest en optimisme, je werk nóg mooier kunt maken. Zodat je je werk makkelijk tot je 67ste, euh 66ste kunt volhouden.

PS. Ja, natúúrlijk begrijp ik dat je met een zwaar beroep niet altijd tot je 67ste kunt doorgaan, hoor. Bovendien kún je werk niet altijd leuk maken. Ik weet het, ik weet het. Zelf heb ik het, met mijn leuke tikwerk, maar makkelijk. De ergste kwaal die ik kan krijgen? Eelt op 4 vingertopjes.