(Pers)Vrijheid en Machtsvertoon
Lang geleden werkte ik voor een groot bedrijf, waar ik de assistente was van iemand die erg veel afwezig was.
Die zelfs al een huis in het buitenland had gekocht en eigenlijk veel liever dáár zat dan nog op het werk. Maar ja, het pensioen liet nog een jaar op zich wachten en gelukkig was er een overload aan vakantiedagen.
Ik regelde dus eigenlijk zo’n beetje alles alleen. Ik worstelde me door een fusie heen, vergaderde over zaken waar ik niets van wist, zocht oplossingen voor zaken die altijd fout gaan tijdens een fusie, en probeerde tijdens mijn derde jaarcontract manmoedig de kalmte op de werkvloer te bewaren. Het was een bedrijf dat continu draaide, en waar je niet even de tent een paar dagen kon dichtgooien.
En op een dag kwam de (grote) baas van mijn baas langs om te vragen of hij iets voor me kon doen voordat het weekend zou beginnen.
‘Nou… ja… je zou mijn salaris kunnen verhogen, want eigenlijk zit ik hier elke vrijdag dat je dit komt vragen, toch? Je treft hier nooit mijn baas aan.’
En ik vond mezelf heel stoer dat ik dit hardop durfde te zeggen.
En hij ook, want hij pakte meteen door. Hij stelde voor dat mijn baas en ik de leidinggevende functie vanaf dan samen zouden bekleden, en zo kon ik me voorbereiden op het overnemen van die functie na diens pensionering. Ik vond het wel een tof idee.
Maar mijn baas zag dat niet zitten. In een bedrijf dat 24/7 draait, moet je dan ook in de weekenden werken en dat deed mijn baas eigenlijk nooit. En dat wist ik wel, maar ik had dat zo gelaten. Je kijkt tegen zo iemand op en… ach.
Bovendien moest er een plan worden geschreven over hoe wij het voor ons zagen om die functie samen te bekleden, en dat kon mijn baas niet en dat wilde mijn baas niet.
‘Ah, joh, dat regel ik dan wel. En in jouw laatste jaar draai ik dan ook wel alle weekenddiensten, zodat jij je rustig kunt voorbereiden op je pensioen en ik nog wat van je leer’, stelde ik voor. En dat vond baas dan wél weer leuk.
Ik pende me dus een ongeluk en een paar dagen later meldde ik me weer in onze toekomstige gedeelde kamer. Daar legde ik voorzichtig mijn mooie opzetje op het bureau en ik ging alvast zitten om de complimenten te ontvangen.
Maar wat gebeurde er? Baas veegde met één grote beweging mijn rapport van tafel. De bladeren dwarrelden in de rondte en met een woeste blik riep baas: ‘Je gaat eruit! Jij gaat eruit, want jij zaagt de poten onder mijn stoel vandaan. En je hebt pech, want míjn baas heeft vanmorgen gebeld dat hij ernstig ziek is, en ik kan nu dus ongemerkt jouw laatste contract niet verlengen. Binnenkort sta jij op straat, en dan zoek ik een andere assistente.’
Plus nog wat beledigingen, maar die heb ik niet meer in me opgenomen.
En wat deed ik? Ik sjeesde naar huis, schreef mijn ontslagbrief (met onmiddellijke ingang), en stuurde daarvan een kopie met mijn redenen naar de Raad van Bestuur. Hels was ik!
Zij nodigden mij keurig uit voor een gesprek, waren het helemaal met me eens, maar waren blij dat ik het probleem zelf al had opgelost door ontslag te nemen. Scheelde ze een lange procedure tegen mijn baas die toch al met pensioen ging. ‘Daahaaag. En bedankt voor alles, hè.’
En waarom ik dit nu vertel?
Omdat die mensen van toen daar gewoon mee wegkwamen. Dat ging gewoon zo. Ik ging dus niet naar de pers, er was geen commissie voor ongewenst gedrag en er werd niemand gecanceld.
En dit gaat dus niet over Mathijs of de NPO, maar ik vraag me wel af of het zin heeft om die mensen achteraf nog zo te slachten.
We accepteren dit gedrag vanaf NU niet meer! Is dat niet genoeg?
En is naar de pers gaan, en namen noemen, eigenlijk ook niet weer een nieuwe vorm van machtsvertoon?
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
