‘Als we hem wat beter leerden kennen, zouden we echt wel begrijpen wat de klik was.’
‘Nee’, was het eerst. ‘Verliefd ben ik niet. Niet echt mijn type, deze man.’ Ze vertelt ons altijd alles over haar liefdesavonturen, onze dochter. Met deze man had ze nog een keer afgesproken nadat ze elkaar in de stad tegen het lijf waren gelopen, maar een blijvertje was het niet, zei ze. Totdat ze op een avond stralend bij ons kwam aanwaaien. Het duurde even voordat we doorhadden dat het om dezelfde man als een paar maanden daarvoor ging. Hoezo was hij nu wel haar type, vroegen we haar. Opeens was de bom ingeslagen en verder kon ze er niet erg veel over zeggen. Als we hem wat beter leerden kennen, zouden we echt wel begrijpen wat de klik was. Maar dan moesten we hem wel eerst ontmoeten natuurlijk.
Een paar weken later stonden ze op de stoep. Eerlijk gezegd moest ik mijn best doen om mijn gezicht in de plooi te houden toen ik hem zag. Ik stond perplex. Had van alles bij onze dochter kunnen bedenken, maar niet dit kleine, van kop tot teen getatoeëerde, mannetje dat, met een kaalgeschoren kop en gehuld in sportkleding, kennis komt maken met de ouders van zijn nieuwe liefde. We zagen geen enkele overeenkomst tussen onze wereld – de wereld van onze dochter – en waar hij vandaan lijkt te komen.
Het was hard werken die avond, voor mijn man en mij, om de stemming er een beetje in te houden. Want behalve door zijn uiterlijk, vonden we hem ook in de omgang niet bepaald de schoonzoon van onze dromen. Op de vraag wat hij wilde drinken, volgde een ‘effe denken’ gevolgd door een hele lange stilte. Intussen zat onze dochter naast hem op de bank over zijn kale kop te strelen. We hadden al heel wat vriendjes op die bank zien belanden, maar dit schouwspel was totaal nieuw voor ons.
We zijn een jaar verder inmiddels en ze zijn nog steeds bij elkaar. Sterker: onze dochter kwam laatst blij vertellen dat ze gaan samenwonen en niet al te lang willen wachten voordat ze gaan proberen om zwanger te raken. ‘Weet je het wel zeker?’ vroeg ik. Dat viel niet echt in goede aarde en dat snap ik heel goed. Maar als ze het met deze man moet gaan doen voor de rest van haar leven, dan houden wij ons hart heel erg vast. Want op enige ambitie hebben we hem nog nooit kunnen betrappen met zijn wat onbeduidende, administratieve baantje voor drieënhalve dag in de week – zodat hij naast werk en carrière ook nog genoeg tijd overhoudt om lekker te chillen. ‘Wat ziet ze toch in hem?’ vragen we elkaar regelmatig. En dan kunnen we op geen enkel zinnig punt komen. Intussen blijven we oprecht ons best doen om zo normaal mogelijk met hem om te gaan en onze dochter in haar keuze te respecteren. Maar makkelijk valt ons dat niet.’
Paula’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
