‘Overdrijven is ook een vak’, zei mijn moeder er altijd over
Omdat ze blijkbaar niet wist wat de oorzaak van overdrijven is.
Een collega gaf me ooit de bijnaam ‘honderdmiljoentje’ en mijn moeder deed het altijd af met ‘overdrijven is ook vak’. Ik ben, kortom, nu eenmaal van het overdrijven en hoewel ik dat volgens mij al mijn hele leven doe – ongeveer 100 jaar in mijn woorden –, vind ik het eigenlijk maar een rare gewoonte en vroeg ik me na die honderd jaar opeens af waar dat overdrijven vandaan komt.
De eerste feiten stelden me alvast gerust: heel veel mensen hebben er een handje van om te overdrijven en wat denk je? Dat overdrijven is niet eens bewust en feitelijk kunnen we er ook niets aan doen. Het is namelijk ons brein dat dat helemaal vanzelf doet omdat ons brein de gebeurtenissen zo veel beter kan onthouden. Sommige gebeurtenissen, zo luidt de verklaring, lijken erg op elkaar en kunnen daarom worden verward. Om te voorkomen dat we deze gebeurtenissen allemaal als één herinnering zien, overdrijft ons brein ze.
Dus als ik zeg dat ik het nog nooit van mijn leven zó koud heb gehad als afgelopen maandag toen we op een crematie waren en de aula nul komma nul was verwarmd, wil dat echt wel zeggen dat het er heel koud was – want geloof me: dat was het -, maar ‘ik heb het nog nooit in mijn leven zó koud gehad’ gaat wellicht wat ver.
Moraal van dit verhaal? De herinnering aan een en dezelfde gebeurtenis kan voor iedereen anders zijn en een herinnering is dus eigenlijk subjectief en lang niet altijd de betrouwbare reflectie van de werkelijkheid die je zou verwachten. En eigenlijk maakt dat ook helemaal niets uit.
Want als ik zeg dat ik nog nooit van mijn leven zulke lekkere spaghetti carbonara heb gegeten als die keer dat ik in Napels was en ergens op een zondagmiddag voor de lunch tussen de Italianen plaatsnam op een zonovergoten terras, dan mag je er echt wel van uitgaan dat die spaghetti top was. Wat mijn brein vervolgens heeft gedaan, denk ik? Dat heeft Napels en de zondag en de zon en de Italianen op één gezellige hoop geveegd met die spaghetti, er nog een paar glazen Chianti aan toegevoegd en zie hier mijn herinnering. Niets om me voor te schamen en al helemaal niets om me over te hoeven verantwoorden. Het was gewoon echt de beste carbonara ooit!
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
