Over menstruatie-armoede
En hoe Rotterdam dit heeft opgelost.
Menstruatie-armoede is niet nieuw en ook niet voorbehouden aan derdewereldlanden. Want Nieuw-Zeeland kampt ermee, Engeland kampt ermee, Schotland kampt ermee, Nederland kampt ermee – en dat is ongetwijfeld nog maar het topje van de ijsberg. Van de week las ik het voor aan mijn man, dat in Nederland ongeveer een op de tien meisjes en vrouwen tussen de 12 en de 25 jaar weleens moeite heeft om aan menstruatieproducten te komen omdat er geen geld voor is, en dat tampons en maandverband om die reden ook weleens worden hergebruikt.
‘En dat in Nederland? Verschrikkelijk!’
En dat is het. Dat er geen geld is voor zoiets basaals in een van de meest welvarende landen van de wereld zou niet moeten mogen – vindt ook de gemeente Rotterdam. En daarom gaat Rotterdam er iets aan doen, want vanaf nu kunnen meisjes met ouders met een laag inkomen daar maandverband en tampons aanschaffen met geld van de gemeente. De producten kunnen worden aangeschaft bij de Hema en worden afgerekend met het jeugdtegoed op de Rotterdampas. Dat jeugdtegoed bedraagt 500 euro en geldt voor kinderen in de leeftijd van 12 tot 17 jaar die het thuis zogezegd allesbehalve breed hebben. De gemeente wil er hiermee voor zorgen dat ook die kinderen kunnen meedoen op school en in hun vrije tijd – het bedrag is bedoeld om sportkleding en schoolspullen mee te kopen bij aangesloten winkels, en nu dus ook menstruatieproducten. Tot nu toe ontvingen 17.000 kinderen zo’n tegoed.
‘In Rotterdam snappen ze het wel, hè?’
Zo lijkt het wel ja. Dit initiatief is er in ieder geval zo een dat zonder dralen gekopieerd zou mogen worden in elke stad en elke gemeente waar kinderen geen geld hebben om aan een sportclub deel te nemen, mee te gaan op schoolreisje of tampons of maandverband te kopen als ze dat nodig hebben. Niet langs een loket hoeven, maar gewoon een pasje waarmee ze helemaal zelfstandig en zonder dat iemand het hoeft te weten, kunnen kopen wat ze nodig hebben.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
