Over Matthijs
Daar zit hij, met aan tafel de twee zusjes Lotte en Roos. Ik val in het midden van het gesprek dat ik die avond nog drie keer zal terugkijken.
Als ik dat doe (dat terugkijken), zie ik Lotte een grote hap lucht nemen als Matthijs hun onderwerp aankondigt. Daar gaan we, zie ik haar denken. En: nu weet de wereld het. Letterlijk. Gelukkig is daar eerst nog De TV Draait Door. Een beetje lucht.
Een van de meisjes gaat op kamers en haar vader is bezorgd. Dat begrijpt Matthijs. Ik zet de tv iets harder en maan mijn meisjes tot stilte. Ik zie twee beeldschone meisjes in de bloei van hun leven. Maar er is dus iets. Anders zaten ze niet bij De Wereld Draait Door.
Usher hebben ze, zo leer ik, een zeldzaam syndroom waarbij je langzaam (nou ja, langzaam, rond je dertigste zie je niets meer) doof en blind wordt. Tegelijk. Het is de vraag die vriendinnen elkaar stellen tijdens avonden zonder einde. Wat is erger? Doof of blind? Doof én blind kwam niet eens in ons op.
Een soort Russische roulette was het. Als beide ouders drager zijn (op zich al een unieke situatie), heb je nog 25% kans om het te krijgen. Hun oudere zus heeft het niet, Roos en Lotte hebben het wel. Het begon met hockey. Roos zag de bal niet. En nachtblind en slechthorend waren ze sowieso al.
Ik kijk naar de zusjes. Hun rossige, golvende haar. Hun ogen. Het biertje dat op tafel staat. Ze praten. Over de wereldreis van Lotte die gemaakt moest worden. Over de verkering die ze uitmaakte. En over het noorderlicht dat Lotte alleen nog maar kon zien door een camera. Ze gingen naar Lapland voor de documentaire. Voor dat noorderlicht dus. Ze hadden het fijn gehad. Lotte noemt de ploeg waarmee ze op stap waren bij naam en ik hoop dat ze een beetje verliefd is geworden op de cameraman. Gewoon, zoals jonge vrouwen onbezorgd verliefd horen te worden.
Of ze al braille leren, vraagt Matthijs. Lotte schudt van nee. Boos bijna. Ik echt niet, zegt ze. Wat er allemaal weg gaat vallen, vraagt Matthijs. Dan moet je de documentaire maar kijken. Bijna bits klinkt het. Dat hij dat heeft gedaan. Toch kan ze het niet zeggen. Al is het maar omdat ze dan meteen zal gaan huilen. Ineens verandert de interviewer in de vader.
De uitzending is ten einde. Dat ze het mee vond vallen, zegt Lotte. Matthijs rondt af. Vertelt over morgen. Als de camera uitzoomt zie ik zijn hand. Die versmelt even met die van zijn sidekick en beweegt daarna richting de zusjes. Het beeld van zijn hand voor de gezichten van de zusjes die niet gegrepen wordt, dat kan ik maar niet vergeten.
Door: May-Britt Mobach
