Franska.nl

 

Mijn dochter kent de perfecte buiken van de beroemde mensen die ze volgt. Van de zwangeren die professionele foto’s van zichzelf laten maken. Perfecte droombeelden, waar styling en visagie aan te pas is gekomen, van beeldschone bijna naakte vrouwen. Alleen een knisperend wit overhemd bedekt nonchalant hun borsten, hun golvende haar valt losjes over de kraag, hun handen liggen liefdevol op de bolle buik, terwijl ze een steelse blik in de camera werpen. De je-ne-sais-quoi-versie van in verwachting zijn.

 

Nee, zo’n zwangere was ik niet. Ik droeg de volle negen maanden ongeveer een en dezelfde zwangerschapslegging, mijn haar was inderdaad wat dikker dan normaal maar dat was mijn hoofd ook, net als de rest van m’n lichaam. Ik voelde me niet sexy of stralend en geenszins uitgenodigd om in volle omvang te poseren voor een fotograaf.

 

Zo idyllisch of romantisch vond ik die negen maanden ook niet. Heel eerlijk gezegd zag ik het alle drie de keren als niet meer dan het uitbroeden van een ei. Met de bijbehorende ongemakken, zoals dikke vingers en pijnlijke gewrichten, brandend maagzuur en rusteloze benen, en van zorgen of de baby wel gezond zou zijn, of wel braaf minimaal 37 weken zou blijven zitten. Natuurlijk was ik blij dat ik in verwachting was omdat ik al mijn hele leven wist dat ik ontzettend graag moeder wilde worden en in de gevallen van popje twee en drie omdat ik zo verlangde naar een broer of zus voor mijn kind. Maar het zwanger zijn zelf vond ik meer een noodzakelijk te doorlopen proces. Eerder een hobbelige weg die ik sjokkend aflegde dan een met rozenblaadjes bedekt paadje waar ik blozend overheen trippelde.

 

Ik had zo mijn momenten hoor. De eerste keer dat ik zwanger was trouwde ik ook. Ik was 24 weken onderweg en de dagen rond het huwelijk voelde ik me behalve dolgelukkig godzijdank ook erg mooi. In een jurk met empire-lijn zwierde ik de dag door en kreeg daarbij regelmatig een glas champagne in mijn hand geduwd dat ik ook steeds met smaak leegdronk. Iets waar de moedermaffia me vandaag de dag flink voor op de bon zou slingeren.

 

Zouden die vrouwen die die foto’s met poederwaas van zichzelf posten echt heel de zwangerschap zo sereen en lichtgevend van geluk zijn? Iedereen mag natuurlijk lekker zelf weten wat ie met haar (of zijn, dat kan tegenwoordig ook) zwangere buik doet, maar helemaal onschuldig is dit fenomeen wat mij betreft toch niet. Het draagt allemaal bij aan het verheerlijken en opfluffen van het moederschap naar een onrealistisch opgepoetst beeld, waarbinnen alles perfect moet zijn. Er zijn maar weinig vrouwen die zich werkelijk zo zullen voelen, zo fotomodellenknap, sprankelend en blakend van zelfvertrouwen. Tegen die andere vrouwen, die te uitgeblust en te opgeblazen zijn om zich met plezier in positie te laten fotograferen, zou ik willen zeggen: wees welkom bij de meerderheid. Je hoeft geen Doutzen te zijn en het is eerder regel dan uitzondering dat je ook na de bevalling nog weken – wat zeg ik, maanden – die verwassen zwangerschapslegging zult dragen omdat je broeken van voor die tijd niet meer passen en je te lamlendig bent om ‘lekker iets nieuws te gaan shoppen’. Daar heb je ook helemaal geen tijd voor, want je zit met die baby die je alleen even met rust durft te laten als je naar de wc gaat. Zelfs als je wil douchen zet je het wipstoeltje in de badkamer. Dat deed ik tenminste. Ik belde ook om 4 uur ‘s middags al met een piepstem mijn lief, om te vragen wanneer hij naar huis zou komen zodat hij even onze huilende zoon in slaap kon proberen te wiegen.

 

Wat mij betreft verdienen onze dochters ook deze verhalen, als tegenwicht voor die beelden die de filterversie van het moederschap prediken en waar zij via de sociale media mee opgroeien en die misschien leuk zijn om naar te kijken maar geen voorwaarde of garantie zijn voor liefde en geluk.