Over de familie die negen jaar in een kelder woonde
Het zal je vandaag niet ontgaan zijn. Het nieuws van het Drentse gezin dat ondergedoken zat. Wachtend op het einde der tijden.
Weggemoffeld, ver weg van de bewoonde wereld leefde een vader met zes kinderen al negen jaar in grote afzondering. En niemand die het in de gaten had. Hoe dan? Waar leefden ze van? Hoe konden deze zes kinderen zolang onder de radar van hulpinstanties blijven?
Geen school die alarm sloeg. Geen Belastingdienst die het misschien een beetje raar vond?
Ook de buren wisten van niets. Hoe erg moet het voor hen wel niet zijn nu ze erachter komen dat er zich zo’n drama bij de buren heeft afgespeeld. De rillingen liepen over mijn rug toen ik het hoorde. Nu ben ik ook niet bepaald een type dat iedere dag een praatje over de heg heeft met de buuf, maar er is wel degelijk een zekere mate van saamhorigheid bij mij in de buurt. We houden elkaar in de gaten, zal ik maar zeggen.
Het dorp waar dit gezin woonde is klein. Slechts 4000 zielen. Ik ben opgegroeid in zo’n dorp, en reken maar dat je daar iedereen zo’n beetje kent. Al is het maar via via. Want dat is juist het mooie van zo’n dorp.
De boerderij waar de vader met zijn kinderen woonde ligt een eindje buiten het dorp, waar nog geen tweehonderd mensen wonen. Blijkbaar voldoende verstopt, zodat niemand doorhad wat er daar plaatsvond.
Ik ben bang dat het einde der tijden zich nu afspeelt in Ruinerwold. De persmuskieten zijn neergestreken en de ramptoerist is onderweg. Ik hoop dat ze zich niet gek laten maken daar in Ruinerwold en dat deze vader en zijn kinderen eindelijk de hulp ontvangen die ze verdienen.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
