Franska.nl

Opnieuw uitgestelde fotoshoots

Ik zie een paar heel mooie foto’s van Wieke voorbijkomen en het schiet me meteen weer te binnen: de fotoshoots! Ik ben nog steeds niet geweest. Ik laat de mogelijkheid steeds maar weer voorbijgaan.

Ik moet namelijk met de trein, daar begint het al mee. En ik vind dat gewoon te veel gedoe voor een foto. Kijk, die gezellige lunches van vroeger, daar was ik als de kippen bij. Dan kwamen we allemaal tezamen, werden we opgemaakt door visagisten, en werd er goed bekeken welke kleding het beste zou uitkomen voor welke wand. Je haar werd ook nog gedaan en er was een zalige lunch waarbij Franska een peptalk hield over de stand van zaken (vooral dus de groei), en waarbij ze de allerleukste reacties van onze lezers voorlas. Bovendien sprak je je collega’s weer eens en kwam er wijn aan te pas. Véél wijn.

 

En terwijl ik dit schrijf zie ik ons nog zitten op het terras van Hotel Americain op het Leidseplein. Na de uitgebreide lunch, plus foto’s, nog even heerlijk napraten in het zonnetje, met op tafel een berg bitterballen. Sjonge… wat was het leven toen nog mooi. En je snapt wel dat wij daar allemaal heel graag bij wilden zijn.   

 

Maar nu…

 

Nu zou ik alleen voor een foto moeten reizen, en dat heb ik er niet voor over. Daarvoor loop ik liever niet het risico dat iemand in de trein naast me neerploft en gaat zitten eten. Of niest, maar dat dan weer niet in zijn arm doet. Bovendien moet je nu jezelf opmaken, en frankly: ik kijk er niet naar uit dat mijn verfwerk dan ook nog eens wordt vastgelegd. Zelfs toen me werd aangeboden om dan bij mij thuis te komen schieten, heb ik dus bedankt. Niet uit nuffigheid, maar uit pure angst. En die angst zie je vast terug op de foto’s, terwijl ik graag wil overkomen als een krachtige vrouw, om niet steeds te worden vermorzeld door vrouwen die ook onzeker zijn over zichzelf. Maar dat wordt dus lastig als ik zelf in de weer moet met een borstel en een kwast. Dus helaas: van mij nog steeds die oude foto’s.  

 

Sowieso wel handig, omdat de kilo’s die ik eraf trainde voor de laatste shoot (waar ik héél graag heen wilde) er inmiddels alweer aan zitten. Eerst maar opnieuw op dieet dus. Dan dat k..virus nog weg, en dan… Dan schieten we vast wel weer een mooie foto van mij (en mijn rollator inmiddels). En als er weer een lunch bij mag met alle collega’s dan ben ik geheid weer het aapje dat het spoor van de pinda’s volgt. Maar tot die tijd doe ik het wel met de herinnering aan alle eerdere gezellige samenkomsten. En aan mijn eigen eerste fotoshoot. 

 

Ik kwam toen niet uit de bladenwereld en was dus echt bloednerveus. Maar na een lange zoektocht door de studio zag ik ze zitten hoor: al die mensen die ik al zo lang bewonderde. Ik had een heel oude spijkerblouse aangetrokken waarin ik me altijd fijn voelde, om zo nog een beetje zeker over mezelf te kunnen binnenstappen, terwijl eigenlijk het angstzweet me langs de ruggengraat liep. En eenmaal binnen schudde ik bewonderend handjes, lette ik goed op, keek mijn ogen uit, en wachtte ik zwijgzaam tot ik aan de beurt was terwijl ik ondertussen al het nieuwe in me op probeerde te nemen. Nadat we alle kleding van het rek hadden bekeken, werd er echter besloten dat mijn eigen (oude) blouse mij de beste uitstraling gaf (had ik dus goed ingeschat), alleen moest die dan wel even worden gestreken.

 

En toen gebeurde het!

 

Ik trok hem uit en zag het meteen… er zat een gaatje in. Helppppp!!

 

Dit komt nooit meer goed, dacht ik toen. Maar dat kwam het gelukkig wel. We zijn nu bijna vijf jaar verder en ik voel me nu zó thuis dat ik zelfs fotoshoots durf te weigeren.

 

Maar och, wat mis ik het “wijnen” met mijn collega’s.  

 

Donder nou toch eens op, corona.