Zeg me alsje-alsjeblieft dat dit nu eens géén spelletje is om kiezers te winnen!
Haagse politiek gaat steeds meer op flipperen lijken. Rats boem kaatst het balletje in de kast en dan hoppa is het weg en begint het spelletje weer van voor af aan. Alsof er helemaal niets aan voorafging. Om afspraken en beloftes maalt allang niemand meer. Want in Den Haag rolt iedereen over elkaar heen zonder het eens te kunnen worden en voor zover burgers het nog op kunnen brengen om dit circus te volgen, heeft de geloofwaardigheid van de politiek een akelig dieptepunt bereikt.
Een paar dossiers om het geheugen op te frissen? Afschaffing van de dividendbelasting; van ab-so-luut-zeker-wel tot toch-maar-niet. En niemand die er überhaupt een rood hoofd van schaamte van kreeg. Dat nieuwe pensioenstelsel, dat zou er ook zeker te weten komen, maar ook die onderhandelingen klapten. Wat er nog wacht? Klimaatakkoord, betere positie voor zzp-ers, Schiphol/Lelystad, Gronings gas en wat er verder zoal ter tafel komt.
Maar nu nog even eerst over het kinderpardon. Inhoudelijk ga ik er mijn vingers niet aan branden, want waar het mij alleen maar om gaat is dat ik asielkinderen precies hetzelfde gun als onze eigen kinderen, en dat is veiligheid en kansen om wat van hun leven te maken. Fijn dus, dat sommige kansen die al verkeken leken, dankzij de ‘asieldeal’ van deze week toch nog een gelukkige afloop krijgen, en dat kinderen die hier al pakweg tien jaar zijn, opeens toch niet terug hoeven naar weet ik veel maar mogen blijven om wat van hun leven te maken.
Maar om die asieldeal nou als ‘startschot voor de verkiezingscampagnes’ van maart te betitelen, wat neerkomt op kiezerszieltjes proberen te winnen over de hoofden van deze kinderen, dat vind ik niet oké.
Twee keer zag ik van de week beelden van een fractievoorzitter die liefdevol zijn arm om een huilend asielzoekersmeisje slaat. ‘Kom maar hoor, bij ome G-J of J, want dankzij ons hoef je nu niet terug naar Irak of Syrië, hoef je je ook niet langer schuil te houden in een kerk, kun je gewoon naar school, gewoon buitenspelen met je vriendjes en hoef je niet langer bang te zijn dat elke dag in Nederland je laatste kan zijn.’ Allebei de keren dat ik de beelden zag, zei ik bij mezelf:
‘Zeg me alsje-alsjeblieft dat je dit meent en dat dit niet wéér een stunt is om de gunst van de kiezer te winnen.’ En allebei de keren dat ik dat tegen mezelf zei, lukte het me niet om mezelf te overtuigen.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
