Op deze dagen zijn ze even wat dichterbij
De sterfdatum van mijn moeder en, een dag later, de verjaardag van mijn vader. Data die voor altijd in mijn geheugen gegrift staan.
Meestal vallen ze in de vakantie: de sterfdatum van mijn moeder (16 augustus) en een dag later de verjaardag van mijn vader. Ik doe er niets bijzonders mee, maar vergeten doe ik ze nooit.
Mijn moeder was in april jarig, mijn vader stierf in december. Ook dat zijn data waar ik altijd wel even bij stilsta, maar die in augustus zijn nog steeds een kleine hobbel. Ook al is mijn moeder al ruim 30 jaar overleden en mijn vader ook alweer 16 jaar. Misschien omdat de dagen zo vlak na elkaar zijn.
Verhalen over hoe mensen door pure wilskracht nog bleven leven om bij hun dierbaren te blijven, geloof ik dan ook niet. Als mijn moeder het op de een of andere manier nog twee dagen had kunnen rekken, om bij de verjaardag van mijn vader te kunnen zijn, had ze dat zeker gedaan. Maar ze was echt op. Ze overleed ’s avonds in een ziekenhuisbed, met mijn vader naast zich. In plaats van cadeautjes en taart hield hij zich op zijn verjaardag bezig met het regelen van haar begrafenis.
Nog lang daarna gingen we op haar verjaardag altijd samen uit eten, mijn vader en ik, of soms ook met mijn kinderen. Dat bleef hij doen, ook toen hij allang een nieuwe vriendin had, om van die dag toch nog iets feestelijks te maken.
Het grote verdriet is na al die jaren wel voorbij, wat is overgebleven is een zacht gemis, doorspekt met warme herinneringen. Toch gaan die dagen mij nooit ongemerkt voorbij. In mijn hoofd praat ik nog regelmatig met ze, dus op dat soort momenten stuur ik even een berichtje naar boven. Dat ik ze mis, dat ik aan ze denk, dat ik ze niet vergeten ben. Juist op dit soort dagen zijn ze even wat dichterbij.
