Ook Maaike is slachtoffer van de toeslagenaffaire
Maaike werd door de Belastingdienst jarenlang als fraudeur gezien. Zelfs nu de compensatie is betaald kan het boek voor haar nog niet dicht…
‘Na een ellendig huwelijk bleef ik als een jonge alleenstaande moeder van een zoontje achter met een behoorlijke schuld. Door de kredietcrisis stond ons huis onder water en moest het onder de aankoopprijs worden verkocht. Maar ondanks die schuld voelde ik me verlost van mijn aan alcohol verslaafde ex. Voortaan zou ik mijn eigen boontjes doppen.
Ik vond een klein huurhuisje en een baan voor vier dagen in de week, zo kon ik prima voor mezelf en mijn kind zorgen. Maar ik moest mijn kind wel naar de opvang brengen want mijn ouders wonen niet in de buurt en naar zijn vader kon hij niet. Om de kosten voor het kinderdagverblijf te kunnen betalen vroeg ik bij de Belastingdienst kinderopvangtoeslag aan. Maanden later lag de eerste brief op de mat waarin stond dat ik geen recht op de toeslag had en ging de poort naar de hel open.
In de periode die volgde werden er gigantische bedragen teruggevorderd. Bedragen die ik zou hebben ontvangen maar waar ik geen recht op had. Maar ik had niks verkeerds gedaan! Hoewel ik uit alle macht probeerde om te bewijzen dat ik wel te goeder trouw was, bleek later dat ik het stempel van fraudeur had. Door de stress van de enorme geldzorgen die volgden belandde ik in een burn-out en kon ik niet meer werken. Maar de blauwe brieven bleven komen en ik stond er echt helemaal alleen voor. Geld voor een advocaat had ik niet en geen enkele instantie stak een helpende hand toe. De Belastingdienst niet, de gemeente niet, de verhuurder van mijn huis niet. Uiteindelijk moest ik zelfs naar de voedselbank, ik schaamde me kapot dat het zover was gekomen. Mijn zoon ging inmiddels naar school en daar gaf een moeder van een klasgenootje me af en toe een tas met kleding waar haar zoon uit was gegroeid. Heel lief bedoeld van die vrouw, maar mijn zoon voelde zich verschrikkelijk in die kleren. Maar ik kon hem niks anders bieden. Zelfs als hij werd uitgenodigd voor een partijtje kon hij daar niet heen omdat ik geen geld had voor een kadootje.
Wat was er toch gebeurd met die vrouw die haar zaakjes prima voor elkaar had na een ellendig huwelijk en een dure scheiding? Door de burn-out zat ik dagenlang apathisch op de bank en deed ik alleen het hoognodige. Mijn kind kon ik niks bieden want ik had er de puf en het geld niet voor. Dat vind ik eigenlijk nog het allerergste. Dat ik er niks aan kon doen vind ik zelfs nu nog een slap excuus, zo diep zit het gevoel van onmacht.
Na jaren vond ik een instantie waar een medewerker zat die wel naar me luisterde en me hielp met mijn schulden. Vorig jaar kwam ik erachter dat mijn zaak niet op zichzelf stond, maar dat er duizenden gezinnen slachtoffer waren van de willekeur van ambtenaren. Maar toen het kabinet met de verlossende woorden kwam dat ook ik in aanmerking kwam voor de compensatieregeling was ik niet eens blij. De woede die ik voelde, omdat ik al die jaren door het systeem in de kou was gelaten, overheerste. Het maakte me onzeker, boos en heel erg verdrietig.
Want de ellende was toen nog lang niet opgelost. Dagenlang heb ik geprobeerd om met de Belastingdienst in contact te komen, maar ik kwam er niet doorheen. Na weken tergende onzekerheid stond er een bedrag van 10.000 euro op mijn rekening, ik kon het gewoon niet geloven en durfde er eigenlijk geen cent van uit te geven. Bang dat ik het geld toch weer terug zou moeten geven. Deze zomervakantie ben ik samen met mijn zoon voor het eerst op vakantie geweest. We voelden ons zo rijk toen we op een terrasje in de zon onbezorgd zaten te genieten van een ijsje. Dat gevoel was onbeschrijfelijk. De rest van het bedrag heb ik opzijgezet voor de studie van mijn zoon. De jaren dat hij nog bij me thuis is zal het hem aan niets ontbreken.
Van de week las ik in de krant dat een van de hoofdrolspelers uit de Toeslagenaffaire gewoon weer terugkeert als hoge ambtenaar bij het ministerie van VWS. Het voelde als een trap na, want was hij niet medeverantwoordelijk voor de jarenlange ellende waarin ik samen met mijn zoon moest zien te overleven? Mijn financiële situatie heeft diepe sporen achtergelaten en ik ben er samen met mijn zoon bijna aan onderdoor gegaan. Dus dat een van de topambtenaren die verantwoordelijk is voor deze hel gewoon bij de overheid kan blijven werken, voelt toch wel als een extra klap in mijn gezicht…’
De naam van Maaike is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
