Oogappels: al die andere ouders doen ook maar wat
Wat een feest der herkenning zeg, de serie Oogappels. Ik viel er gisteren middenin en was er meteen door gegrepen.
Ik had de vorige seizoenen al wel wat stukjes van de hitserie Oogappels voorbij zien komen maar had nog nooit een hele aflevering bekeken. Tot ik gisteren er eens echt voor ging zitten. Het was alsof ik naar mezelf zat te kijken.
Mijn pubers zijn inmiddels leuke volwassen mensen geworden maar man, man, man wat een struggle is dat soms geweest. Ik denk dat iedere ouder met bonus-, stief-, lief- of eigen kinderen zich herkent in de verhalen uit deze serie. Hoe ga je in godsnaam om met die pubers als de hormonen door die lijven gieren en ze het werkelijk nooit eens met je zijn. Over het gebruik van hun telefoon, hoe lang ze mogen gamen, schoolresultaten, of ze uit mogen en hoe laat ze dan huis moeten zijn, seks, drugs en rock ’n roll. Je kan het gewoon nooit goed doen, al doe je nog zo je best.
Want ook ik was soms die opgefokte moeder die het thuis graag een beetje gezellig wilde hebben, ook als de ruimte tussen wat ik goed vond en wat zij wilden nogal groot was. Ik heb meer dan eens schuimbekkend onderaan de trap staan gillen dat ze hun huiswerk moesten maken of dat ze op moesten staan om op tijd op school te komen. In de hoop dat de buren niets zouden horen, want hun kindertjes deden het natuurlijk wel volgens het boekje.
Nou, daar kom je wel achter als je eens een praatje over de heg maakt met de buuf. Het is overal hetzelfde liedje. Wij ouders willen het allemaal graag goed doen en uiteindelijk doen we allemaal maar wat. Want als ze geboren worden krijg je er nu eenmaal geen gebruiksaanwijzing bij. En pas als ze groot en sterk zijn weet je of je het allemaal goed hebt gedaan en dan kun je het niet meer overnieuw doen, dat opvoeden.
Kijken dus naar Oogappels, want er zit dus een beetje van Merel, Erik, Carola, Tim en Fabie in ons allemaal.
Oogappels, iedere woensdag om 20:30 bij BNNVARA op NPO1