Franska.nl

‘Onze zoon moet echt de deur uit’

‘Maar hij verschuilt zich achter de huidige woningnood.’

“Hij was van onze vier kinderen altijd al degene die voor de meeste problemen zorgde, want bij hem verliepen de dingen nooit soepel en waren de conflicten aan de orde van de dag. Lange tijd hadden we de hoop dat het beter zou worden naarmate de jaren zouden verstrijken, maar niets is minder waar. Hij is nu vierentwintig, en als we niet heel erg uitkijken, terroriseert hij ons leven en neemt hij ons hele huis over. Hij zou de deur uit moeten, op zichzelf gaan wonen, zodat wij rust krijgen, maar hij verschuilt zich achter de huidige woningnood.

 

Al onze andere kinderen hebben een kamer gezocht – en gevonden! – toen ze gingen studeren. Hij begon aan een studie, stopte er weer mee, was net aan een andere studie begonnen toen corona uitbrak, waardoor alles stil kwam te liggen, en toen alles weer normaal werd, voerde hij het woningnoodargument op. Maar in werkelijkheid heeft hij nauwelijks naar woonruimte gezocht, en de enkele keer dat hij in actie kwam, was er sowieso nooit iets goed genoeg voor meneer.

 

‘Wat verwacht je dan?’ vroegen we. Hij antwoordde dat hij in ieder geval niet van plan is om naar een benauwd hok te verhuizen, want dan kan hij beter thuis blijven wonen. Toen we hem te kennen gaven dat wij het de hoogste tijd vinden dat hij op zichzelf gaat wonen en dat we zijn houding zat zijn, brulde hij beledigd dat hij het een schande vindt dat wij hem blijkbaar ‘weg willen hebben’. We hoorden onszelf zeggen dat dat helaas toch echt het geval is, en misschien schrokken we daar zelf nog wel het meest van. We hadden namelijk nooit geloofd of kunnen bedenken dat er een dag zou komen dat we een van onze kinderen niet meer om ons heen zouden verdragen.

 

We hebben hem nu tot het einde van het jaar gegeven. Als hij per 1 januari niet de deur uit is, pakken we zijn spullen in en zetten we hem met zijn hele hebben en houwen buiten. Hij lachte ons, ervan overtuigd dat dit nooit zal gebeuren, recht in ons gezicht uit toen we dat voor het eerst zeiden. Maar sinds er een koude oorlog wordt gevoerd hier in huis, en mijn man en ik voor het eerst in zijn bestaan geen krimp meer geven en consequent voet bij stuk houden, is er een verandering gaande. Niet in de zin dat hij zich nu eens wél aan afspraken houdt, gewoon aardig is of een poot uitsteekt hier in huis, maar het lijkt te zijn doorgedrongen dat het ons ernst is.

 

Hij heeft opeens het plan opgevat om bij Defensie te gaan. Als hij daar wordt aangenomen, gaat hij naar de Militaire Academie, en dat zou automatisch betekenen dat hij daar ook gaat wonen. Wij hebben alleen maar gezegd dat het ons inmiddels niets meer uitmaakt waar hij gaat wonen of wat zijn laatste plannen nu weer zijn. ‘Zolang jij voor het einde van het jaar pleite bent, is het voor ons allemaal goed.’

 

Het is niet in woorden uit te drukken hoeveel pijn we daar zelf van hebben. Als we er niet van overtuigd waren dat dit de enige manier is om er zelf niet aan onderdoor te gaan, zouden we het ook niet volhouden. Maar ons door ons eigen kind laten schofferen en gebruiken, dat is helaas echt geen optie meer.”

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.