‘Dit zal ik echt nooit over mijn lippen krijgen’
Marleen en haar vriend Pascal zijn al een tijdje samen. Ze vertrouwt hem volledig maar nu is er iets gebeurd waardoor het toch voelt alsof hij is vreemdgegaan…
‘Terwijl ik sta te koken hoor ik mijn vriend Pascal bellen met zijn kinderen. Deze week zijn ze bij hun moeder en zo af en toe willen ze even met hun vader kletsen. Helemaal nu hun moeder herstelt van een zware operatie moeten ze soms een beetje stoom afblazen. Het zijn echte kanjers die meiden, want ze hebben aardig wat voor hun kiezen gekregen. Ik ben dan ook dol op die meiden en vind het heerlijk als ze hun week bij ons hebben. De afgelopen twee jaren waren ze er bijna continue omdat hun moeder ziek was, echt ziek. Ze had al een tijdje een nieraandoening maar plotseling verslechterde haar conditie en kon ze haast niets meer. Vanzelfsprekend zei Pascal dat hun dochters bij ons konden zijn zolang de gezondheidssituatie van Patricia niet verbeterde.
Hoewel Pascal en zijn ex inmiddels goed contact hebben heeft het wel lang geduurd voordat dat zo was. Na een relatie van tien jaar werd hij verliefd op een ander, wat hun huwelijk op scherp zette. Uiteindelijk is hij weggegaan bij Patricia die heel verdrietig en verbitterd achterbleef. Helemaal toen bleek dat de relatie tussen Pascal en zijn nieuwe liefde geen toekomst had, maar hij niet terug naar zijn gezin wilde. Het kostte dus wel wat tijd voordat Patricia mij wel als zijn nieuwe vriendin accepteerde. Ik heb niet echt een hekel aan haar maar vriendinnen zullen we nooit worden. We proberen allebei het belang van de meiden boven alles te stellen en dat lukt redelijk.
Maar Patricia werd steeds zieker omdat haar nieren steeds slechter functioneerden. Zo slecht dat het woord transplantatie viel. Maar zou er wel een geschikte donor zijn? De wachtlijsten zijn eindeloos lang en het was nog maar de vraag of ze op tijd iemand zouden vinden die zou matchen met Patricia. Haar behandelend arts stelde voor om te kijken of er misschien iemand binnen haar familie geschikt zou zijn, maar die was er helaas niet.
Op een avond kwam Pascal naast me zitten. Hij pakte mijn hand en zei dat hij zich ook wilde laten testen om te zien of hij Patricia kon helpen. Hij kon het niet aanzien dat zijn kinderen een moeder hadden die zo ziek was. En als hij iets kon doen dan voelde hij zich haast verplicht om dat te onderzoeken. Het werden een paar zenuwslopende maanden eer de uitslag bekend was of Pascal geschikt was. Toen bleek dat hij zijn ex kon helpen door een van zijn nieren af te staan was hij euforisch. Maar ik hoorde alleen maar een stemmetje diep van binnen dat zei dat het belachelijk was dat hij dat allemaal voor zijn suffe ex over had. Ik schrok er zelf enorm van, maar dat wilde ik niet aan hem laten merken. Er volgden nog meer onderzoeken en gesprekken in het ziekenhuis en ik weet niet wie er zenuwachtiger was toen de dag van de operatie daar was. Vlak voor hij naar de O.K. werd gereden mocht ik nog even bij hem. Met mijn verstand zei ik dat hij het enige juiste deed, maar mijn gevoel zei iets heel ander. Het knaagt aan me dat hij dat juist voor haar wil doen.
Alles bij elkaar is het allemaal goed gegaan en krabbelt Patricia langzaam weer op. Ook Pascal herstelde snel, want met een nier kun je prima leven. Of hij het uit schuldgevoel deed omdat hij zijn ex destijds met een gebroken hart achterliet zal ik waarschijnlijk nooit weten.
Uiteraard gun ik Patricia een zorgeloos leven en hun kinderen een gezonde moeder, maar nu ze deze nier van mijn vriend heeft gekregen voelt het voor mij alsof hij met haar is vreemdgaan. Alleen zal ik het nooit over mijn lippen krijgen om dat tegen hem te zeggen.’
‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’
