‘Onze vriendschap hadden we te danken aan onze honden’
Maar toen Gerda dit hoorde was het over. Hier kon ze zich niet overheen zetten.
‘Ik liep elke ochtend met onze hond in het park en kwam hem daar geregeld tegen op het grote hondenveld. Op een dag vertelde hij dat hij nog niet lang in de stad woonde. Hij kwam van de andere kant van het land, waar hij tot dusver had gewoond en moest nog een beetje zijn draai vinden hier. Gek genoeg dacht ik dat hij alleen was – en zich ook wat alleen voelde. Daarom vroeg ik na verloop van tijd of hij het leuk zou vinden om een keer bij ons te komen voor een hapje en een drankje. Zijn hond was uiteraard welkom. Hij was blij verrast. Zei dat hij graag een keer langs wilde komen en of het goed was dat hij zijn vrouw dan meenam.
Met zijn vrouw had ik meteen een klik. Nog meer dan met hem. Meteen die eerste avond werden er vier levens op tafel gelegd die daar alle vier op hun gemakje kennis mochten maken met elkaar, dus dit zouden we zeker nog eens overdoen. Na een jaar of twee zijn we – wat wij tot dan toe nog nooit hadden gedaan – zelfs een paar dagen bij hen langsgegaan in hun vakantiehuis in Frankrijk en ook dat smaakte naar meer. Op dag drie kochten we een bot voor onze honden. Het was toch maar mooi dankzij die twee dat we het hier met z’n viertjes zo naar ons zin zaten te hebben.
Toen ze een aantal maanden later weer bij ons kwamen, waren ze zonder hun hond. We zouden er waarschijnlijk wel van schrikken, dachten ze, maar ze hadden besloten om hem weg te doen. Een of andere man uit het park – hij zat elke middag met een stel andere kerels op het bankje op het grote veld en hij had een appartementje in een buitenwijk dachten ze – had hem graag willen hebben. Waar ze eerst woonden was het makkelijker geweest, ‘die hond’. Grote tuin en een bijkeuken waar zijn mand kon staan. Maar hier in de stad was het toch een heel ander verhaal en had ‘hij’ een hoop rotzooi gegeven.
Ik was stil die avond – heel stil. Ze vroeg of ik het er moeilijk mee had. Moeilijk? Als ik heel eerlijk was – en dat was ik – kon ik wel janken. Het idee dat ze hun lieve hond zomaar hadden meegegeven aan een vent die zijn dagen doorbracht met blikjes bier op een bankje in het park, sneed door mijn ziel. Het lukte me niet om daar overheen te stappen.
Niet die avond en ook niet daarna. Vrienden die zo met hun hond omsprongen konden uiteindelijk toch mijn vrienden niet zijn. Ik denk dat zij het wel begreep, maar hij vond me maar een drama queen.’
Gerda’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
