Het is nu lekker weer en ja, dan ben je meer buiten bezig. Zodra wij in de tuin zijn of onze deur uit lopen, komen onze buren naar ons toe. Ze willen dan gelijk met ons afspreken. Dat lijkt heel gezellig en het zijn ook ontzettend aardige mensen, maar we hebben niet altijd zin in een wijntje of een borrel samen.

Hoe leg ik dit een beetje lief uit? Dat we gewoon niet altijd zitten te wachten op visite en onze privacy ook belangrijk vinden? Want we zijn echt goed bevriend, hoor. Maar zij willen gewoon nog vaker afspreken dan wij, en als je dan naast elkaar woont… Tja. Dan zoeken ze ons zo gelijk op. Na een drukke werkweek willen we graag ons eigen ding doen: lekker samen op de bank hangen, een serie kijken, een boek lezen of gewoon even helemaal niets. Sociale verplichtingen voelen dan als een extra last in plaats van ontspanning. Maar hoe leg je dat uit zonder ongezellig of zelfs onbeleefd over te komen? Ik wil geen gekwetste blikken of dat ze ons niet meer aardig vinden… Af en toe is een drankje samen drinken in de tuin of bij elkaar ook heel leuk, maar niet altijd komt het uit. Dat zeg ik dan ook, maar een week later gebeurt het weer… Hoe vaak kun je dan ‘nee’ zeggen?

We hebben al een paar keer subtiel laten doorschemeren dat we niet altijd zin hebben om af te spreken. “Dit weekend hebben we het druk,” of “we zijn even toe aan een rustig avondje thuis,” zeggen we dan. Maar de hint lijkt niet helemaal aan te komen, want steevast volgt er een nieuwe uitnodiging. En eerlijk is eerlijk, soms zeggen we dan maar weer ja, uit een soort schuldgevoel. We willen geen slechte buren zijn, maar we willen ook geen sociale druk voelen. Het moet gewoon af en toe spontaan kunnen… Maar niet altijd als we ze zien. Ik wil ze niet afwijzen, hoor. Maar dit is wel ongemakkelijk aan het worden, want soms verzin ik maar een smoes waardoor we niet zouden kunnen, terwijl dat niet zo is… Dan zeg ik maar, oh ik heb nog veel werk liggen, sorry! Terwijl we gewoon met z’n twee op de bank willen hangen.’