Franska.nl

 

 

‘‘Ah sorry schat, heb je een sigaretje voor me?’ Hoe vaak we haar dat hebben horen zeggen! Met daarna de eeuwige dooddoener dat ze morgen even een pakje voor ons zou kopen – wat ze natuurlijk nooit deed. Als iemand haar vroeg waarom ze niet gewoon haar eigen sigaretten kocht was het altijd omdat ze eigenlijk niet rookte – we dachten dat ze dat zelf nog geloofde ook.

 

Toen we klaar waren met studeren en één voor één gingen werken, bleef zij als enige achter. Ze was een paar keer geswitcht van studie en deed er daarom wat langer over. We waren er allemaal wel voor om onze vaste-prik-etentjes en weekendjes-weg een kleine upgrade te geven. Alleen zij was tegen. ‘Ik kan me dat niet permitteren jongens. Gaan jullie dan maar zonder mij.’ Wat er vervolgens gebeurde laat zich raden: we zouden allemaal wat extra lappen zodat zij ook mee kon, maar in de praktijk kwam het erop neer dat we haar zo goed als vrij hielden.

 

Wij vriendinnen hadden het er echt wel over met elkaar. Hoewel het iedereen stoorde was het voor de een toch meer een kwestie van ‘zo is ze nu eenmaal’, terwijl de ander zo langzamerhand helemaal klaar was met dat gesjacher van haar. We spraken af dat we haar nog even het voordeel van de twijfel zouden geven totdat ook zij zou afstuderen en aan het werk ging. Dat gebeurde bijna drie jaar na ons. Dat moest gevierd worden, vond ze – en vonden wij ook. Dus werd er een restaurant geboekt. 

 

Toen de rekening kwam en onze ‘penningmeester’ voorstelde om die hoofdelijk om te slaan reageerde ze gepikeerd dat wij echt veel meer gedronken hadden dan zij. Dat hadden wij toch zeker ook opgemerkt? De stilte die viel was ijselijk. Ik was de eerste die mijn mond opendeed en ik ben de eerste om toe te geven dat alles er net ietsje feller uitkwam dan de bedoeling was. Het was de bekende druppel. Bij mij was de rek eruit. 

 

‘Ik ben wel zo verschrikkelijk klaar met dat eeuwige bietsen van jou! Je bietste sigaretten aan de lopende band toen geen van ons nog een cent te makken had. Je hebt nog nooit iets weggegeven, hebt nog nooit bedankt voor het feit dat we je twee jaar – of langer – hebben vrijgehouden en nu je eindelijk ook een baan en een salaris hebt durf je met droge ogen te beweren dat jij minder zou moeten betalen omdat je misschien een glas minder hebt gedronken dan wij? Ik ben helemaal klaar met jou!’

 

Ik stond op van tafel en ging mijn jas halen. Alle andere vriendinnen volgden. Zij bleef in haar eentje met de rekening achter en dat hebben we zo gelaten. Vanaf die dag meldde ze zich vaak af voor etentjes en van weekendjes kwam het helemaal niet meer. Ons vriendinnengroepje sinds de middelbare school was overal tegen opgewassen, dachten we altijd. We hebben daarom nog wel geprobeerd om het bespreekbaar te maken, maar ze bleef volhouden dat ze echt geen idee had waar we het over hadden. Op een gegeven moment was ik zelfs geneigd om dat te geloven.’

 

 

Frederiques naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.