One day
Misschien is het deze week in jouw tijdlijn ook wel voorbijgekomen.
Het filmpje waarin 3000 mensen van verschillende gezindten en achtergronden in een fabriekshal in Haifa met elkaar het lied One Day zingen, van zanger r Matisyahu. De menigte had voor de opname een uur de tijd gekregen om dit lied in drie verschillende talen – Engels, Arabisch en Ivriet – meerstemmig te repeteren. Het resultaat jaagt het kippenvel over je lichaam, niet in de laatste plaats door de tekst.
All my life I’ve been waiting for
I’ve been praying for
For the people to say
That we don’t wanna fight no more
They’ll be no more wars
And our children will play
One day (one day), One day (one day)
One day (one day), One day (one day)
One day (one day), One day (one day)
It’s not about
Win or lose
We all lose
When they feed on the souls of the innocent
Blood drenched pavement
Keep on moving though the waters stay raging
In this maze you can lose your way (your way)
It might drive you crazy
But don’t let it faze you no way (no way) Gotta hold on
Livin life day by day
Gotta hold on
Het evenement was een initiatief van Koloolam, een organisatie die verbinding tot stand brengt door middel van het maken van muziek en zingen met elkaar. Ik heb het filmpje van dit optreden uit 2018 de laatste dagen al meerdere keren afgespeeld. Iedere keer is mijn keel dikker en prikken de tranen sneller. Deze happening vond vijf jaar geleden plaats maar het moment lijkt lichtjaren weg. Hoe zou het vandaag gaan met al die mensen die daar stralend samen staan te dansen en te zingen? Als ze al veilig zijn, hoe zullen ze zich nu dan voelen?
In 1996 verbleef ik drieënhalve maand in het Midden-Oosten, waarvan het allergrootste deel in Israël. Reizen ging nog vrij eenvoudig, de muur bestond nog niet. Ik kon Palestijnse gebieden bezoeken en bleef een periode in een kibboets in de Negev-woestijn. Nergens voelde ik me echt onveilig. Ik voelde me juist goed en gelukkig, werd verliefd op het land en de mensen, humus en falafel. Toen ik terug was in Nederland, luisterde ik – om me lekker in heimwee te laten sudderen – onafgebroken naar de dubbel-cd met vredesliederen die ik had gekocht. Het was een gelegenheidsuitgave ter ere van president Rabin, waar alle belangrijke artiesten van Israël aan mee hadden gedaan. Rabin was weliswaar vlak voor mijn aankomst in Israël vermoord, maar de mensen die ik in die periode had ontmoet waren nog niet gedesillusioneerd waar het de hoop op vrede betrof. Ook dat lijkt lichtjaren weg.
Doorgaans ben ik niet gespeend van een duidelijke mening. Maar nu weet ik het echt even niet. Soms kun je beter niks zeggen en alleen naar elkaar luisteren. En vragen hoe het hen die in angst verkeren gaat, dat kost niks. Want alleen empathie en saamhorigheid kan de wereld redden, toch? Wie weet, one day….
