Franska.nl

Onderweg naar Frankrijk liep het nogal uit de hand tussen Treintje en haar man

‘Op mijn teenslippertjes stond ik ergens ter hoogte van Dijon langs de Autoroute du Soleil.’

 

‘Het was een reis met behoorlijk wat obstakels, die vakantie. Die begon er al mee dat we veel te laat uit Nederland vertrokken waren omdat de was nota bene nog in de droger moest – wat al voor de nodige irritaties zorgde. De files begonnen daardoor al bij Breda en de ring van Antwerpen was één groot drama. Tegen de tijd dat we de grens met Frankrijk hadden bereikt, was het al ruim na de lunch en was de stemming tussen ons tot onder het nulpunt gedaald. Dat we die dag onze eindbestemming in het zuiden van Frankrijk zouden halen, was uitgesloten. Ik stelde daarom voor om een hotel te zoeken, maar mijn man was mordicus tegen. Achteraf gezien maakte het geen moer uit wat ik had voorgesteld, omdat we het sowieso nergens over eens waren geworden.

 

Wat begon met verwijten en gekibbel, werd een hoogoplopende ruzie. Zo hoogoplopend dat ik gilde dat hij moest stoppen omdat ik uit wilde stappen. Natuurlijk weigerde mijn man dat, maar ik wist van geen ophouden meer en dreigde het portier open te gooien als hij niet deed wat ik vroeg. Ik maakte zo’n scène dat hij uiteindelijk een ruk aan zijn stuur gaf, de vluchtstrook opdraaide en vol op zijn rem ging staan. ‘Ga dan!’ schreeuwde hij. En ik ging. Met alleen mijn handtasje en op mijn teenslippertjes stond ik op een gegeven moment ergens ter hoogte van Dijon langs de Autoroute du Soleil met geen enkel plan over wat nu verder.

 

De paniek bekroop me eigenlijk al toen ik mijn man zag wegscheuren, en toen ik amper vijf minuten had gelopen, had ik al spijt en begon ik mijn man te bellen. Maar die nam pas na vier keer proberen op. ‘Wat moet je?’ blafte hij. ‘Je moet me ophalen!’ blafte ik terug. Hij vroeg zich af hoe ik me dat voorstelde. Moest hij gaan spookrijden of zo? Maar in de verte zag ik al een auto met knipperlichten op de vluchtstrook staan.

 

Uiteindelijk zijn we die avond bij een motel gestrand, waar we vreselijk dronken zijn geworden en we de sterren van de hemel hebben gevreeën. We zeiden tegen elkaar dat het maar goed was geweest om het even flink te laten knallen tussen ons, want daardoor was de lucht geklaard en zaten we nu toch maar mooi hier.

 

Later hebben we er nog vaak om moeten lachen hoe belachelijk we ons daar op die autoroute lieten gaan. En als er nu nog wel eens gekibbel in de auto is, hoef ik alleen maar te dreigen om uit te stappen – of mijn man om me op de vluchtstrook achter te laten – en het is weer goed tussen ons.’

 

Treintjes naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.