Ondankbare hond.
Ja, sorry hoor, dat is toch het eerste wat me te binnen schoot.
Maar ik beloof je dat ik het daarbij zal laten, want ik vind verhaal halen verder gewoon onzin. Als ik tegenwoordig zie dat een spelersbus al wordt opgewacht door “fans”, wanneer er een wedstrijd wordt verloren, dan schaam ik me voor de mensheid.
Het is maar een spelletje, hè, denk ik dan. Waar gaan we naartoe?
Zouden deze “clubvrienden” niet doorhebben dat winnen juist zo leuk is, omdat er dan ook nog iemand verliest? En dat dát nou juist het principe van een spelletje is?
Dat er dus geen moer meer aan is als iedereen elke wedstrijd zou winnen?
Maar goed… ik ga me niet daar ook nog druk om maken, dacht ik vanmorgen. Ik zat al te mokken over de ondankbaarheid mijn eigen vriend.
Mijn beste vriend mag ik wel zeggen.
En omdát het mijn beste vriend is, had ik besloten om hem op een avondje uit te trakteren. Ik bedoel: hij staat altijd voor me klaar, hij is altijd blij om me te zien, heeft tijd voor me als ik hem nodig heb, en hij zal me altijd beschermen als mensen me kwaad willen doen.
Dat is een fijn gevoel, toch? En dus is hij een waardevolle vriend!
En daarom dacht ik van de week: laat ik mijn dankbaarheid eens tonen. En toen heb ik hem dus gezellig getrakteerd op een avondje uit. Eerst hebben we iets gedronken, vervolgens lekker een hapje gegeten, toen samen nog gezellig een rondje door de stad gedaan, en als klap op de vuurpijl nog een bioscoopje gepakt.
En ik dacht oprecht dat ik hem daarmee een plezier zou doen. En ik werd daar ook niet door hem van afgebracht, want hij heeft er namelijk niets over gezegd…
En toch las ik vanmorgen dat het hem totaal niet geboeid had. En dát, lieve mensen… dat deed héél erg zeer.
Vandaar dus dat ik dacht: ondankbare hond. Het is een wat krachtige term in een goede vriendschap, maar hij schijnt maar niet te begrijpen dat zoiets pijnlijk is om te lezen, als je verder tegen mij je mond niet hebt opengedaan.
Menig vriendschap sneuvelt door zoiets. Ja, toch?
Dus ik wilde het er toch maar even over hebben vanmorgen, maar hij wees me ijskoud af. Ik wilde hem laten zien waar ik het had gelezen, dat het van hem allemaal niet hoefde, zo’n avondje naar de bios, maar hij liep gewoon weg. En dat is dan toch even slikken.
Ik vind vriendschappen soms best ingewikkeld. Maar misschien kan ik het bij jou dan nog even kwijt? Ja? Mag ik het even delen? Dan ben ik er misschien vanaf.
Kijk hier: lees maar. Er staat toch echt duidelijk dat het wat hem betreft niet nog een keer hoeft!
Bedankt, hè!
Door: Tineke
Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.
