‘En toch vliegt zijn zorgzaamheid me soms heel erg aan.’
‘Mijn man is mijn alles, ik hou oprecht van hem en ik zou hem nooit willen missen. Want mijn man is lief en aardig en slim en leuk – en ook héél erg zorgzaam. Mijn vriendinnen benijden me regelmatig om wat hij allemaal voor me doet en voor me over heeft. Wie zou nou niet zo’n man willen hebben: iemand die voor je zorgt als je ziek bent, iemand die ’s ochtends een kopje koffie voor je zet zodat je dan nog even lekker in bed kunt blijven liggen, iemand die er zijn hand niet voor omdraait om het bed te verschonen en er zijn neus niet voor ophaalt om een emmer met een dweil te pakken en de boel aan kant te maken.
De ideale man, en in feite is hij dat ook.
En toch kan zijn zorgzaamheid me aanvliegen. Als ik me eens niet lekker voel heb ik meer behoefte aan rust dan aan aandacht, terwijl hij me juist dan bakken met aandacht geeft en me voortdurend vraagt of ik iets nodig heb. Als ik na mijn werk thuiskom vind ik het heerlijk om even niets te hoeven, terwijl hij juist dan honderduit vraagt over hoe mijn dag was en vertelt over wat hij zelf heeft gedaan en meegemaakt. Als ik met een boek op de bank zit hoef ik niet om de haverklap iets te drinken, en als ik dat wel wil kan ik dat heel goed zelf pakken. Als ik met boodschappen thuiskom pak ik die het liefst zelf uit in plaats van dat hij dat voor me doet.
Ondankbaar?
Ik voel écht de behoefte om ruimte en tijd voor mezelf te hebben, tot mezelf te komen, mijn gedachten te ordenen, in stilte te kunnen zijn. Hij is vaak zozeer op mij gericht dat hij me die ruimte ontneemt en dat voelt verstikkend. Soms zeg ik er wat van. Heel voorzichtig, in de trant van ‘laat me maar even, dat vind ik nu fijner’, maar helpen doet dat niet. ‘Ik doe het graag voor je’, zegt hij dan en dat meent hij en juist daarom is het zo moeilijk dat ik hem af en toe in stilte verwens. Want dat is wat het soms is. Dat ik zou willen dat hij even een paar dagen iets voor zichzelf gaat doen zodat ik alleen kan zijn zonder zijn goedbedoelde bemoeienissen. En dat het daarna weer helemaal fijn is om elkaar te zien. Omdat ik dan even adem heb kunnen halen en mijn eigen dingen heb kunnen doen zonder daarin gestoord te worden.’
Olga’s naam is vanwege privacy gefingeerd.
Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
