Oh nee, begint dat nú alweer?
Niet iedereen zit te wachten op de zomer.
Oh nee, begint dat nú alweer?
Eindelijk. Zomer. En, och, wat zijn we al getrakteerd op héérlijke dagen. Dat je ’s morgens voor je kledingkast staat en er gewoon zo, hup, een jurkje uitvist. En dus een keer niet alle lagen moet matchen om ervoor te zorgen dat je het niet koud hebt. Nee hoor, in 3 tellen klaar. Slippertjes aan en gaan!
Mensen zijn over het algemeen ook een stuk vrolijker als de zon hoog aan de hemel staat. Toch zijn er altijd mensen die zodra de zomer in volle gang is, beginnen te zeuren.
De dagen worden alweer korter, vreselijk! Op naar de winter….
Vaak trekken ze daar dan een melodramatisch gezicht bij. En dat op 21 juni, de langste dag van het jaar dus. Ik kijk ze dan altijd een beetje verbaasd aan: het is de éérste dag van de zomer en jij begint te miepen over dat de dagen vanaf nu korter worden?
Ik ken zelfs iemand die vanaf de zonnewende op 21 juni bijhoudt hoeveel minuten eerder de zon alweer ondergaat. En daar ook gretig melding van maakt. Nu nog, ruim een maand later. Wist je dat per week de zon zo’n 2 tot 5 minuten eerder onder gaat? Nee, dat wist ik niet. En eerlijk gezegd interesseert het me niet. Ik vind het belangrijker dat hij schijnt. Verder geen klachten.
Ik ben denk ik ook gewoon een seizoenskind
Ik geniet volop van de zomer. Maar als na een aantal maanden de zomer weer overgaat in de herfst, met al die prachtige kleuren, vind ik dat óók heerlijk. Ik was afgelopen winter in Bali een aantal weken. Genieten natuurlijk. Alleen het idee om altijd zon en hitte om je heen te hebben, daar kreeg ik het Spaans (Balinees) benauwd van.
Zeker omdat ik midden in de winter was overgevlogen, voelde die hitte een beetje gek. Alsof mijn natuurlijke ritme werd verstoord. Een paar vrienden hadden me verteld dat ik misschien wel zou blijven wonen op Bali. Jij kunt immers schrijven waar je wilt. Dus ook in zo’n tropische cottage.
Maar och wat was ik blij toen ik thuis mijn winterschoenen weer aan kon doen!
Buiten wandelen en de frisse wind door je haren voelen. En lekker genieten van de kaarsjes aansteken en met een fijn, wollig dekentje op de bank kruipen. Cavia erbij, je ziet het voor je, toch?
En dan ben ik ook de eerste die in maart/ april naar buiten huppelt om mijn neus in alle kersverse bloemetjes te duwen. Mannen op date vinden dat trouwens maar raar, ben ik achter gekomen. Dus nu het zomer is? Geniet ik nú van de zomer. De herfst en de winter komen vanzelf wel weer.
Zeker weten dat ik op dat moment mijn kast induik en alle fleecedekentjes weer tevoorschijn tover! Maar nu moet ik daar nog niet aan denken.
