Oh my G*d Ik ben dus ineens team hardlopen
Hardlopen vond ik dus best wel stom. Nou, niet per se stom, iedereen moet lekker doen wat-ie wil, maar het was niks voor mij.
Tijdrovend, stomme aerodynamische pakjes en voor je het wist was je een Paul Rosenmöller of een Dolf Jansen met een vetpercentage van 11. Geloof me: ik wuif heel graag dag met mijn handje naar een percentagetje vet, maar te droog maakt je niet per se knapper.
Sinds corona is mijn gym dicht en zelfs mijn allerleukste personal trainer die me twee keer per week alle hoeken van de studio liet zien heeft ook een stop ingelast, en dus moest ik toch wat met lichaam en energie. Dus toen vriendin L zei dat ze heel graag wilde rennen maar dat eigenlijk alleen kon met een maatje, wist ik wanneer ik in moest haken.
Inmiddels is dit dus week 4 waarin wij minstens vier keer per week samen rennen. En dan gaat zij nog af en toe met een andere vriendin en ik nog wel eens met mijn lief of heerlijk alleen in gezelschap van Will Smith, Arrested Development of Pink via mijn AirPods. Waarbij Will Smith trouwens wint, zijn album Big Willie Style is echt het allerbeste hardloopalbum denkbaar, ik zeg het je.
Ineens heb ik echte hardloopschoenen (geweldig cadeau van mijn geliefde, Vaporfly’s van Nike) en een handig heuptasje van Deblon Sports waar ik mijn stappenteller formerly known as telefoon in bewaar. Zoals ik me ook wel eens verbaas over hoe ongelooflijk hard je conditie achteruit holt als je eens een keer twee weken niet sport, zo sta ik er eerlijk gezegd ook versteld van hoe snel je progressie boekt. Wij gaan morgen voor de twaalf kilometer en ik heb er gewoon zin in.
Sterker, dit heb ik mijn vriendin nog niet verteld dus hou het even voor je: ik had ineens een voorzichtige fantasie over een halve marathon in Parijs. We zouden het kunnen, dat weet ik gewoon.
Ik hoop zo dat de Thalys dan weer rijdt en dat we na afloop een drankje kunnen drinken bij Café de Flore…
Door: May-Britt Mobach
