Franska.nl

Of ik zin had om naar de kapper te gaan?
 

Al meerdere jaren ben ik vaste gast bij m’n kapper in Amsterdam. Wat zij elke keer weer kunnen maken van mijn haar: chapeau!

Elke keer ga ik daar weer vrolijk de deur uit. Knippen, verven, stijlen: de mensen die de zaak runnen zijn niet alleen heel leuk, ze kunnen ook écht alles enorm goed. Dus ja, je kan je voorstellen dat ik er wel zin in had, in dat kappersbezoekje.

 

Ik had de nodige maatregelen getroffen, want ik had een plan: lange lokken, dat wilde ik. Nou heb ik die helaas niet van mezelf, maar anno nu kan je natuurlijk overal iets aan doen. Zo gezegd, zo gedaan, dus ik ging met extensions richting de kapper. En die extensions, die had ik voor het eerst gekocht bij een bedrijf dat de Original SoCap extensions verkoopt, in Den Ilp. Dat zou honderd procent echt haar zijn dus daar had ik wel vertrouwen in.

 

Je raadt het al: het kappersbezoek ging niet helemaal zoals ik had gepland. Ik schrijft dit dan ook níet met lange lokken. Wat er misging? Nou, zet je schrap. Als je dacht: extensions in je haar, dat is toch spelen met vuur? Dan zit je helemaal juist.

 

Ik zat in eerste instantie heerlijk in die stoel te kletsen, met de folies in mijn haar om een balayage erin te zetten (dat zijn plukjes haar die onderaan blond gemaakt worden). Na een tijdje dacht ik wel: jeetje, wat worden die dingen héét zeg, maar er gingen geen alarmbellen rinkelen. Bij de kapper gingen die wél gigantisch hard af, toen hij een folietje pakte met mijn haar erin en serieus, niet gelogen, zijn vingers brandde!

 

Stond mijn haar in brand?! We renden gelijk naar de spoelbak om te kijken wat hier aan de hand was en toen kwam de kapper daar voor een heel zure verrassing… Mijn haar was gesmolten. Gesmolten! Dat blijkt dus te kunnen wanneer er plastic in de extensions zit, en het dus niet honderd procent echt haar is. Door de blondering smelt dan het plastic.

 

En ja, dat was natuurlijk geen goede combinatie met de rest van mijn haar, wat samen een soort substantie opleverde die ik alleen maar als snot kan beschrijven. Alles heel snel uitgespoeld om te kijken wat er nog te redden viel… Nou ja, zoals ik al zei: op moment van schrijven heb ik níet die lange lokken die ik wilde. De schaar moest erin om het snot weg te knippen.

 

Teleurgesteld doch vriendelijk heb ik contact gezocht met het bedrijf dat me deze extensions had verkocht, want honderd procent haar was het dus niet. Wat ik als antwoord kreeg? Een bijzonder onprettige en ongemanierde eigenaresse die direct op maximaal volume tegen me begon te schreeuwen dat het wél honderd procent echt haar was – dat het smolt, dat loog ik volgens haar – en dat er geen garantie op zit als je hun shampoo er niet bij koopt.

 

Nou weet ik dat dit klinkklare onzin is, maar ik vraag me af: hoe kunnen mensen zo in elkaar zitten? Om iemand zo onaardig te woord te staan, wetend dat je zelf fout zit? Ik ben nu zo’n 400 euro armer en volgens de juridische hulplijn ga ik wel m’n gelijk krijgen als ik er achteraanga, maar komen er ook weer kosten bij.

 

Kortom, ik ben die 400 euro kwijt. Dat vind ik nog niet eens het ergste — al vind ik het wel bijzonder raar dat het als consument zo moeilijk is je recht te halen. Maar die vrouw, die eigenaresse… Hoe kan je zo met je klanten omgaan? Ik sta achter het idee van ‘support your local’ in deze tijden, maar sommige mensen zou het echt verboden moeten worden een zaak te runnen.

 

En als je een bedrijf hebt in extensions en toebehoren, dan zou je moeten snappen dat haar voor je klanten echt heilig kan zijn. Ik heb mijn haar zien wegsmelten door een of andere chemische reactie, en dat is geen aanrader. De kapper zei dat ik nog geluk had gehad. Als de kleuring hoger in was gezet, dan zou ik nu door het leven gaan met een heel korte coupe. Als er dan überhaupt nog iets van m’n haar over was geweest…