Of ik dit verzin? 

 

 Om de dooie dood niet. En het wordt nog een tikkeltje erger ook.

 

 

Van de week kwam vriend M. bij ons eten. M. was in zijn eentje. Niet omdat wij zo strikt in de leer van de-niet-meer-dan-een-persoon-per-huishouden-per-keer-wet zijn – ons deurbeleid is max twee – maar omdat dat nu eenmaal zo uitkwam. We zouden het niet over corona hebben, want god wat waren we daar moe van. Bovendien was er genoeg gekrakeel in Den Haag om drie hele avonden mee te vullen. Maar toen moest ik niezen, niet een keer maar drie keer. Goed weer is er niet van gekomen, maar uiteraard ging het opeens toch weer over het onvermijdelijke.

 

Kende M. dat? Dat als je moet niezen dat je je dan opeens toch opgelaten voelt? Nou en of M. dat kende. Had hij dat nog nooit verteld? Echt niet? Dat hij, wanneer was dat precies, in ieder geval aan het begin van corona, dus zeg een goed jaar geleden, in zijn supermarkt in Purmerend over de groenten gebogen stond en plotseling moest niezen? Mondkapjes waren er nog niet in die dagen, dus vond hij het zelf ook vervelend, dat niezen. Maar nog voordat hij zich goed en wel kon verontschuldigen dook er een ‘mannetje in een supermarktpakje’ op zijn nek.

 

‘Hoorde ik daar niezen?’

 

‘Ja, sorry. Ik heb last van hooikoorts (= echt waar).’

 

Maar regels waren regels want vriend M. kon immers ook corona hebben dus moest hij in quarantaine. Dat kon het mannetje met het hesje van de supermarkt niet controleren natuurlijk, of M. zich aan die quarantaine zou houden. Maar hij kreeg wel stantepede een winkelverbod opgelegd van twee hele weken. Voordat M. bezwaar kon maken was er al een foto van hem gemaakt. Die hing de volgende twee weken aan de Wall of Shame van de Plus in Purmerend. Of ik dit verzin? Om de dooie dood niet! Het wordt zelfs nog een tikkeltje erger. Die Wall of Shame namelijk, die werd nauwlettend in de gaten gehouden, zo hoorde M. van buurtgenoten, door een soort van bewaker die de hele dag foto’s met gezichten van klanten stond te vergelijken in de hoop op een heterdaadje van hun eigenhandig bedachte en uitgevoerde wet.

 

Of dit zomaar mocht? Nee, natuurlijk niet. Wet op de privacy et cetera. Maar waar de angst regeert worden wetten gebroken. Blijkbaar.

 

Door: Brigitte Bormans

Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.

Afbeelding van Brigitte Bormans