Nu ik weet wat erin zit of waar het vandaan komt, lust ik het niet meer
Hoewel ik dol ben op het tv-programma Keuringsdienst van Waarde, gebeurt het me steeds vaker dat hun onderzoek mijn eetlust bederft.
Toen ik klein was at ik tussen de middag heel graag een witte boterham met achterham. Van die grote glanzende roze plakken boterhambeleg. Ik zat er werkelijk mijn vingers bij af te likken tot ik erachter kwam waar die ham vandaan komt. De naam zegt het al: van de achterpoot van het varken. Bij zijn billen dus. Toen ik dat eenmaal wist wilde ik het nooit meer eten.
Maar nu ik groot en sterk ben heb ik er nog steeds last van dat ik sommige dingen heel graag eet, tot ik erachter kom waar ze vandaan komen, of wat er precies in zit, waardoor ik ze nooit meer op mijn bord wil hebben. Ik weet het, het is supersuf en het zegt ook wel het nodige over mijn kennis van voeding en van wat er allemaal in potjes, pakjes of zakjes te vinden is. Daarom moet ik eigenlijk niet kijken naar een programma als Keuringsdienst van Waarde. Terwijl ik het dus ook razend interessant vind om de zin en onzin te weten van producten die ik vaak in mijn boodschappenkarretje mik. Zoals bij Bourgondische aardappeltjes, wat is daar nou zo Bourgondisch aan? Juist: helemaal niets. Of dat Chinese mie en Italiaanse tagliatelle vaak hetzelfde is. Je wordt als consument gefopt waar je bij staat.
Maar als het gaat over insecten in mijn eten zit ik wel met gefronste wenkbrauwen te kijken.
Zo stop ik nooit meer zomaar een dadel in m’n mond zonder eerst te checken of er geen beestjes zitten op de plek waar eerst de pit zat. Want de Keuringsdienst ontdekte dat er larven van kevers en rupsen in dadels zitten. Blijkbaar mag dat van de Nederlandse overheid want die bepaalt dat er 5 dode insecten per 100 gram dadels in mogen zitten. Bleh. En sinds de aflevering over zongedroogde tomaatjes laat ik het potje dat in mijn koelkast staan angstvallig links liggen. Nu ik weet dat er soms insectenpootjes met de haartjes er nog aan in gevonden zijn of dekschildjes van kevertjes, zit er voor mij altijd een naar bijsmaakje aan. Net als bij die achterham van vroeger. Nu ik weet wat erin zit of waar het vandaan komt, lust ik het niet meer. Ben ik nou een enorme zeur of heb jij daar ook last van?
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
