Nu al verslaafd aan Five Live
Lang, best lang geleden was de zondagavond op haar lekkerst omdat Gooische Vrouwen werd uitgezonden.
Ik weet nog dat ik net bevallen was van mijn oudste en een diep gevoel van jaloezie voelde toen ik vanuit mijn kraamkamer mijn geliefde en mijn moeder in de zitkamer de ontknoping van Gooische Vrouwen hoorde bekijken. Het was nog in het tijdperk voor Uitzending Gemist, begrijp je.
Er is de afgelopen maanden een hoop gezegd over Linda de Mol, maar weinig tot niets over waar ze goed in is of wat mij betreft in uitblinkt. Linda is gewoon een barones van de buis. Neem Miljoenenjacht: totaal niet mijn programma (ik vind spelletjesprogramma’s een beetje zonde van mijn tijd), maar met de souplesse en meevoelendheid waarmee Linda het presenteert zit ik er he-le-maal in. Waar ik bij Winston twijfel of hij dat taartje ook echt gaat opeten met de mensen aan wie hij net een cheque heeft overhandigd (ik heb toch altijd het idee dat hij zo snel als hij kan met de vlammen in de pijp terug naar het Gooi scheurt), heb ik bij Linda het idee dat ze nog lang nakletst met haar kandidaten.
Maar dan Five Live, want daar zat ik klaar voor. Oké, Twitter was misschien niet enthousiast en wellicht was het wat makkelijk om Angela de Jong als tv-variant van de voodoopop wat gemakkelijk, maar ik heb genoten met een kapitale G.
Sowieso heeft Linda een vaste groep topacteurs om zich heen zwermen: Daan Schuurmans, Lies Visschedijk, Waldemar Torenstra, Carolien Spoor en Abbey Hoes. De enige die ik mis is Tjitske, maar wie weet kan ze haar verleiden voor het volgende seizoen.
Five Live laat, met een scheut zout, zien hoe het eraan toe gaat achter de schermen van een talkshow. Het ritselen en regelen van de gasten (geweldige vertolking van Carolien Spoor), de rituelen in de visagie, de geheimen tussen visagiste en presentatrice, de single eindredacteur (wij noemden dat tv-weduwen) die maar met rugpijn blijft lopen omdat haar chiropractor op vrijdag werkt en dat nou net de dag van de uitzending is, dus ja, dan maar pijnstillers slikken. En ondertussen fantaseren over de producent (heerlijk neergezet door Daan Schuurmans). Het naar de kleedkamer gesmokkelde flesje Pinot Grigio voor Sarah, de host, de aan desinteresse grenzende nonchalance van de andere presentator (ook nog eens haar ex met wie ze ook nog eens hun villa deelt) en Sarahs meermaals genoemde jubileum van vijf jaar zonder seks. Ook een heerlijke scène: de wiebelige stagiaire komt de host een penicillinekuur brengen die die vervolgens met een glas wijn achteroverslaat. Terwijl de stagiair stamelt dat ze voorzichtig moet zijn met alcohol en de pillen antwoordt de host dat dat een fabeltje is stammend uit de Eerste Wereldoorlog, met zo’n stellige souplesse die alleen een echte alcoholafhankelijke zo uit de mouw kan schudden.
Het einde was wat abrupt gruwelijk en ik weet niet of die pruik van ‘Angela de Jong’ expres zo plomp opgeplakt was (ik vermoed van wel), maar ik zit volgende week weer klaar. En de kijkcijfers (meer dan 700.000) waren dusdanig dat zelfs hun eigen producent Flip de hele dag tevreden met de pootjes op het bureau zou doorbrengen.
Beeld: Screenshot teaser Five Live
Door: May-Britt Mobach
