Nog 9 jaar, 3 maanden en 21 dagen
Toen mijn vader van mijn leeftijd was, had je nog de VUT.
In plaats van iedere dag naar zijn werk te gaan, zoals ik, zat mijn vader dankzij deze regeling van vervroegde uittreding de hele zomer op de camping in Noord-Italië.
Hij was nog hartstikke fit en gezond, en reed zelfs zomaar op en neer om mijn oudste kinderen op te halen voor een logeerpartijtje. Ze waren nog best jong, dus dat vond ik megaspannend, maar ze hadden het er zo vreselijk leuk. Zon, water en de hele dag aandacht van opa. Wat wil je nog meer?
Ik ben 58 en de VUT-regeling is allang afgeschaft. In plaats van badderen in het Luganomeer moet ik nog jarenlang werken. Om precies te zijn: vandaag nog 9 jaar, 3 maanden en 21 dagen, als ik ervan uitga dat ik tot 67 jaar en 7 maanden moet (en dan maar hopen dat het tegen die tijd niet nóg langer duurt).
Ik snap het ook best: er is vergrijzing, we worden allemaal een stuk ouder, dus een VUT wordt onbetaalbaar. Maar toch… Het is niet dat ik een hekel heb aan mijn werk, maar het zou wel lekker zijn om niet meer te móeten. Op sommige dagen heb ik het prima naar m’n zin, maar soms word ik er al moe van om te denken aan nog negen jaar iedere dag naar kantoor te haasten. Nog negen jaar enthousiast te zijn over nieuwe plannen, iedere dag weer diezelfde routine. Hoe fijn zou het zijn om ’s ochtends alle tijd te hebben, om op koude dagen als deze de hele dag onder een dekentje op de bank te zitten of in de zomer met een wijntje in de zon.
Plannen voor mijn pensioen heb ik genoeg. Op reis gaan naar al die mooie landen waar ik nog nooit geweest ben. Of een camper kopen en op pad gaan zonder terugkomdatum. Cliché, ja ik weet het, maar wel een prachtig cliché. Maar wie zegt dat mijn liefje en ik over negen jaar nog fit en gezond genoeg zijn om al die plannen waar te maken? Natuurlijk moet je iedere dag genieten en niet alleen vooruitkijken, maar je geniet toch anders met zeeën van tijd dan wanneer je na een werkdag uitgeput op de bank ploft. Was die VUT er nog maar…
