Nog meer vrouwen met vakantiestress in de zaal?
Ik ben er niet trots op, maar ik kan het helaas niet helpen dat mijn veertje nogal strakgespannen staat die laatste uren voor vertrek.
Het zou natuurlijk kunnen dat ze het alleen maar zei om aardig te zijn. Maar het luchtte me toch op toen de vriendin van mijn zoon toegaf dat haar moeder ook altijd super gestrest gedrag vertoont op de dag waarop ze met het hele gezin op vakantie gaan.
Ik ben er niet trots op, maar ik kan het helaas niet helpen dat mijn veertje nogal strakgespannen staat die laatste uren voor vertrek. Wie anders dan ik denkt eraan de bederfelijke waren uit de ijskast weg te kieperen, de laatste wasjes te doen, de planten nog even water te geven, de afwasmachine aan te zetten en de vuilniszak naar de container te brengen? Wie zorgt ervoor dat er genoeg boeken en spelletjes zijn ingepakt, iedereen zijn tandenborstel en meer dan één onderbroek in de koffer heeft gestopt? Ja, lach maar, ik heb het meegemaakt dat ik in Indonesië aankwam en alleen het ondergoed bij me had dat ik droeg, omdat ik zo druk was geweest de spullen van het gezin bij elkaar te verzamelen dat ik mijn eigen rugzak met te weinig focus had gevuld. Nu kun je tandenborstels overal kopen. Maar ik zeg je, een bh in mijn doodgewone cupmaat 75C en een paar fatsoenlijk bijpassende broekjes vinden, bleek daar geen sinecure.
Hoe vaak heb ik wel niet in den vreemde bij de lokale huisarts gezeten met een benauwd kind omdat de astmamedicatie nog in het badkamerkastje thuis lag?
Het terugkerende voornemen om dit keer eens in kalmte te vertrekken krijgt ook niet veel kans van slagen omdat wij gedurende de weken dat we weg zijn ons huis uitlenen aan anderen. Die gasten wil ik graag de beste versie van ons huis geven. Dus loop ik tot de laatste minuut achter man en kroost aan om kledingstukken van de grond te rapen, koffiekringen van tafel te vegen en voetstappen van de pas gedweilde vloer te poetsen. Dat doe ik niet met een glimlach maar met een diepe zucht van ergernis. In het beste geval. De onverlaat die in dat laatste uur voor vertrek nog eens besluit een omelet te gaan bakken op het zojuist geschuurde fornuis, kan op een uitbrander rekenen. De luiwammes die met modderpoten gestrekt op de bank ligt te Netflixen, terwijl ik de broodjes voor onderweg sta te smeren, ook.
‘Laat het los,’ roept mijn lief wanhopig. Ja, die kennen we. Eén keer geprobeerd, om op Schiphol erachter te komen dat de buggy voor de dreumes nog in de gang stond. Nee hoor, ik laat niks los en ik doe even niet relaxt. Ontspannen ga ik wel op de plek van bestemming.
Ik spreek ze nog wel, die geïrriteerde kinderen van me, over een jaartje of 15, 20. Als ze zelf moeder-overste zijn, of ze hun vrouw als een tornado door het huis zien razen, die laatste uren voor vertrek. Want je kunt me ouderwets of seksistisch noemen, maar het is een vrouwending, toch? Kan me niet voorstellen dat de moeder van mijn soort-van-schoondochter en ik de enige zijn die last hebben van pre-vakantie-stress.
