Franska.nl

 

 

Nog geen vijf minuten nadat onze buurtgenoten binnen waren, was de toon gezet met een opmerking van haar over ‘buitenlanders’. Die kregen er de schuld van dat er in onze straat meer problemen zijn dan voorheen – dat laatste kan ik niet ontkennen, maar dat we hiervoor alleen maar het handjevol immigranten kunnen aanwijzen, lijkt me wat kort door de bocht. Mijn man en ik hebben onszelf aangeleerd om niet meer te reageren als er zich dit soort situaties voordoen. Het met elkaar eens worden als de meningen zo ver uit elkaar liggen, zit er meestal toch niet in. Daarbij hebben we zelden het idee dat het iemand om onze mening of om een gesprek te doen is.

 

Iemand die ik een goede vriend noem, verdacht me er laatst van dat ik hem liep te provoceren. Ik kon me niet voorstellen dat hij dat dacht, toen ik – overigens uit de grond van mijn hart – de hoop uitsprak dat Kamala Harris de verkiezingen zal winnen. Dat wens ik trouwens niet omdat ik alles aan haar volmaakt vind of omdat ik alles wat zij zegt geloof, maar omdat haar grote rivaal mij voorkomt als een ongeleid projectiel dat in zijn ongebreidelde en oncontroleerbare emoties nog weleens een heleboel schade zou kunnen aanrichten.

 

Ik wist echt wel dat deze vriend en ik heel anders de wereld inkijken, maar hem provoceren? Hoe zag hij dit voor zich? Het was hem opgevallen, zei hij, dat ik zonder haperen een monoloog had afgestoken en dat ik hem niet één keer naar zijn mening had gevraagd. Als hij niet beter wist, had hij bijna gedacht dat het mijn doel was geweest om hem te bekeren. Want dat we het eens zullen worden, zit er waarschijnlijk niet in. Daarbij: hij had me toch helemaal niet naar mijn mening over de Amerikaanse verkiezingen gevraagd? Het gaf me hoe dan ook stof tot nadenken.

 

De naam Odiel is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van “Dit moet ik even kwijt.”