Nieuwe buren
Weet je nog, die bovenbuurvrouw die shopverslaafd was en voor wie ik meerdere keren per dag een pakje moest aannemen?
Weet je nog, die bovenbuurvrouw die shopverslaafd was en voor wie ik meerdere keren per dag een pakje moest aannemen? Die is verhuisd! Mijn dochter stuurde gisteren, toen ze ons hondje uitliet, een app. Ik weet waar ze woont! stond er onder de door haar gemaakte foto van een briefje, geplakt op een deur. ‘Lieve pakjesbezorgder, ik neem geen bestellingen meer aan voor een ander huisnummer. Sorry.’, luidde de waarschuwing.
Mijn nieuwe buren zijn wat je noemt een upgrade. Twee vreselijk knappe jongens van (ik vermoed) begin dertig. Expats zijn het, ook nu weer, uit Canada en Frankrijk. Met een voor Nederland ongewone hoffelijkheid kwamen ze een fles poepie-chique Chablis afgeven, bij wijze van kennismaking.
Ze hebben een hondje, zo een die officieel een Schotse Terriër heet maar in de volksmond ook wel een whiskyhondje wordt genoemd. Dit omdat het soort als gemengd duo in de witte en zwarte variant afgebeeld staat op het logo van Black & White whisky. Je kunt ze ook kennen van de magneetjes, waarbij de twee plastic beestjes via snuit aan kont tot elkaar worden aangetrokken. Ik had als kind van die magneetjes en ik zag toevallig dat zo’n setje op Catawiki maar liefst 50 euro doet.
Het whiskyhondje van de knappe mannen is zwart. Het leek me een stijlvolle match met onze witte Molly. Ik had al visioenen van een ideaal oppasadres. Burenhulp die twee kanten op zou gaan hoor, laat daar geen misverstand over bestaan.
Helaas lijkt Miss Molly daar zelf heel anders over te denken. In tegenstelling tot de magneetjes wordt ze alleen op een gênante manier tot haar buurvrouw aangetrokken. Ze keft dat het een lieve lust is als ze Miss Whisky in het vizier krijgt. Zelfs als ze haar de trap af hoort lopen, vliegt ze met de agressie van een bloeddorstige leeuw naar de deur.
De Franse helft van het stel is vermoedelijk ook een thuiswerker. Hij stond de afgelopen week tot twee keer toe voor mijn deur, met, ik durf het nauwelijks te zeggen, een stapel pakjes onder zijn arm. Zouden die leuke mannen nu over mij praten als die lastige buurvrouw met dat rotbeest? Ik vrees dat karma mij na mijn pittige column over mijn vorige bovenbuurvrouw iets probeert te zeggen…
