Niet lullen, maar zingen!
Tralalala, Wieke heeft een klinkend idee voor de wereldvrede!
Ik word altijd blij van zingen. Volgens mij heeft iedereen dat. Iets melodieus maakt mooie, zachtere gevoelens en gedachten los in mensen. Dat YouTube-filmpje in een grote industriehal, waar een enorme menigte ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen zingt… ik moest er bijna van huilen. Doe dát nou eens in de vergaderzaal van de Verenigde Naties. Die gedragen zich namelijk nooit verenigd. Het kost niets, dat moet ze aanspreken.
Misschien zouden we beter communiceren als we niet meer zouden praten, maar alles wat we kwijt willen voortaan zingen. Verplichte duetten van Trump en Poetin. Rutte en Wilders. Een Hell’s Angel met een bezoeker van de EO Jongerendag. En, gewaagd, maar niet onmogelijk, een geradicaliseerde – en dus wanhopige – jongeman met Aboutaleb. Om dicht bij mijn tijdelijke thuis te blijven: president Lungu met het onlangs aan een ouwe kerel uitgehuwelijkte meisje Bridget, dat behept is met albinisme. (Dat uithuwelijken hebben we weten te voorkomen, maar er zijn nog veel meer van die meisjes). Na het duet moeten ze met z’n allen ontbijten en al zingend komen tot iets waarover ze het eens zijn, in plaats van verdeeld.
Ik zoek de liedjes uit, want je zult zien dat de duo’s zelfs daarover ruziën
Als ik mensen gewoon hoor praten, is dat eigenlijk bloedsaai. Willen ze een punt drukken, dan gaan ze gillen. Daarom vind ik talkshows zo vermoeiend. Helemaal als ze door elkaar schreeuwen. Wat zou het veel leuker overkomen als ze hun beslist te drukken punt op de wijs van ‘Sari Marijs die zakte door het ijs’ zouden uitvoeren.
Ga er maar aanstaan. Het gaat vast niet gebeuren, maar áls de wil er zou zijn om het te organiseren? Dan ga ik enorm crowdfunden. Daar ben ik goed in. Wel zoek ik de liedjes uit, want je zult zien dat de duo’s kans zien om zelfs daarover te ruziën. ‘Be true to yourself’ bijvoorbeeld, van Bobby Vee. Een stokoud liedje, maar het jubelt lekker mee. Vol van ‘I have faith in you’ en ‘I know your heart won’t lead you wrong, our love is much too strong’. Mierzoet, maar dus in dit geval van brokken lijmen best functioneel.
Ik was vroeger op Bobby Vee. Kansloos. Hij was 52 jaar getrouwd met dezelfde vrouw. Kreeg in 2012 Alzheimer en overleed vorig jaar. Zijn foto had ik in mijn Ryam Schoolagenda geplakt. En dit liedje komt zomaar na een halve eeuw bovendrijven nu ik het over zingen heb.
Wieke Biesheuvel is columnist bij Libelle, schrijft boeken, woont in Zambia en helpt de plaatselijke bevolking met medewerking van haar vriendinnen hier aan waterputten.
