‘Niemand weet van mijn drankprobleem’
Paula woont al bijna tien jaar alleen, sinds ze bij haar ex-man wegging. Samen hebben ze een zoon en een dochter, waar goed contact mee is. Alleen de laatste jaren voelde Paula zich steeds eenzamer. Tegen de verveling begon ze te drinken, en nu kan ze niet meer stoppen.
‘Ik schaam me dood. Ik acht de kans ook heel groot dat niemand dit verwacht van mij. Nou doe ik ook veel moeite om dat plaatje zo te houden hoor, de gescheiden vrouw die heel content en gelukkig is alleen. En het erge is dat dat plaatje ook echt zo was een aantal jaar. Onze scheiding was niet ontzettend vervelend, we hebben nog prima contact met elkaar. Het was beter zo.
Het contact met de kinderen is altijd goed geweest, tussen mij en hen maar ook met hun vader. We zijn zelfs nog weleens weekendjes weg geweest toen we al gescheiden waren en dat was ontzettend gezellig. Ik denk eigenlijk, achteraf, dat de omkeer is geweest toen mijn ex een nieuwe vriendin kreeg. Ook al waren we gescheiden en gun ik hem alle geluk, het was een klap in m’n gezicht. Een beetje naïef waarschijnlijk, maar ik had het gewoon absoluut niet verwacht.
Zelf ben ik niet van het daten. Mijn man is nog steeds de laatste met wie ik intiem was en ook al vond ik dat in het begin best lastig, dat is ook gaan wennen. Ik heb die behoeftes gewoon niet meer, denk ik, of ze zijn zo naar de achtergrond verdwenen dat ik het me niet realiseer. Maar die eenzaamheid, die kwam als een gigantische golf naar boven.
Was het de realisatie dat ik écht alleen was? Nu mijn ex een nieuwe vrouw had, was die deur immers volledig gesloten. Terwijl ik oprecht gelukkiger was na de scheiding. Hoe dan ook, het begon onschuldig. Ik nam altijd al een glas wijn of twee bij het avondeten, vaste prik. Dat het niet meer bij twee wijntjes bleef, vond ik niet zo erg. Ik was met vervroegd pensioen en gunde mezelf dat.
Maar die drie glazen werden er vier, en ga zo maar door. Ook bleef het niet bij het avondeten, ik begon meestal al rond borreltijd. En dat verschoof ook telkens, van vijf uur naar vier uur… En inmiddels is twee uur meer regel dan uitzondering.
Ik weet dat ik een probleem heb, maar ik durf er echt niet over te praten. Ik schaam me zó tegenover mijn kinderen en mijn ex. Ik voel me echt een mislukking, alsof het duidelijk is geworden dat ik niet alleen kan leven. Mijn ex heeft een nieuwe vriendin, dus ik ga aan de drank? Terwijl we al bijna tien jaar uit elkaar zijn! Het valt me zo tegen van mezelf dat ik daar zo slecht mee om kan gaan.
Mijn dochter woont in België en mijn zoon een half uur bij mij vandaan, dus tijdens de lockdown heb ik ze niet veel gezien. En toen is het alleen maar erger geworden. Verschrikkelijke hoofdpijn elke ochtend, die ik dan verhielp met extra vroeg beginnen met het eerste glaasje… Ik weet inmiddels van mezelf wel dat ik echt een probleem heb. Dat is stap één, toch? Maar er echt iets tegen doen en het kenbaar maken… Dat zie ik mezelf niet doen.’
