Niemand die jou mist
Oorlog, honger en milieurampen. Ik lees er dagelijks over in de krant. Helaas is het bijna geen nieuws meer en ben ik misschien wel gewend geraakt aan berichtgeving hierover. Maar zo af en toe is er nieuws dat wel extra hard bij me binnenkomt.
Zoals vandaag van een dame die afgelopen vrijdag in Langbroek is overleden. De politie tast in het duister over haar identiteit en wil graag de nabestaanden van de vrouw informeren. Maar er is niemand die haar als vermist heeft opgegeven. Ik krijg het er gewoon koud van. Ik kan het me bijna niet voorstellen. Je gaat de deur uit en er gebeurt iets verschrikkelijks met je. En dan is er niemand die je mist. Hoe alleen moet je dan zijn geweest?
Het aantal eenzame mensen groeit in Nederland. Niet alleen ouderen, maar ook steeds meer jongeren geven aan dat ze erg eenzaam zijn. Zij hebben het gevoel dat ze geen aansluiting hebben met de rest van de wereld. Niemand die thuis op ze wacht. Of gezellig met hen op stap wil. Niet even de telefoon pakt voor een praatje. Of bij hen langs gaat voor een kopje koffie.
Je zou denken dat eenzaamheid vaker in de stad voorkomt dan op het platteland, maar dat is helaas niet zo. Het probleem is daar juist groter.
Want als je in een dorp buiten de groep valt, is er vaak geen andere club waar je je wel bij aan kunt sluiten. Misschien ken jij ook wel iemand die hartstikke sociaal lijkt, maar zich eigenlijk verschrikkelijk alleen voelt. Omdat eenzaamheid zich vooral achter de voordeur afspeelt, heb je dat vaak niet eens in de gaten.
Een bericht als dit laat maar weer eens zien dat er echt iets gedaan moet worden aan dit groeiende probleem. Helaas is de stap van de bank naar de voordeur de moeilijkste. Want natuurlijk is het niet makkelijk om op vreemden af te stappen als je iets wilt ondernemen. Gelukkig zijn er steeds meer initiatieven die proberen om mensen die zich alleen voelen te helpen om in contact te komen met anderen.
En dat werkt! Door wekelijks bij iemand op bezoek te gaan of iemand mee te nemen naar een gezellige bingoavond. Of door een zogenaamde telefooncirkel. Dat is een dagelijks belrondje tussen een groep alleenwonende mensen. Zodat er altijd iemand is die weet hoe het met je gaat en in actie komt als je de telefoon niet opneemt.
Had deze mevrouw uit Langbroek maar zo’n cirkel om zich heen gehad. Dan was er wel iemand die haar miste. Ik vind het zo verdrietig…
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
