Franska.nl

‘Neem me mee’

Dé hitfilm op Netflix waar ook wij wat van kunnen leren.

 

 

Je kunt het je tijdens deze zonovergoten zomerdag niet voorstellen, maar vorige week, toen de zomer in Nederland ver te zoeken was, zat ik ’s avonds al op tijd op de bank. In joggingpak, met geurkaarsjes en de kachel aan. De glühwein ontbrak nog net. Ik zappte langs Netflix, waar mijn aandacht getrokken werd door ‘Neem me mee’, een vrij nieuwe Nederlandse film. En wat voor één!

 

Uit de comfortzone

Zes 70-plussers, onbekenden van elkaar, gaan samen op vakantie naar Zuid-Frankrijk. Nog voor hun busje de landsgrens passeert, is er al onenigheid; met elkaar en met de jonge reisleider Thijs die de organisatie zwaar onderschat heeft. Maar, als de reis vordert en het gezelschap elkaar beter leert kennen, ontstaat er toch een onverwachte vriendschap tussen de reisgenoten. Ze genieten, delen geheimen en onzekerheden, mijmeren, steunen elkaar en stappen zelfs uit hun comfortzone. Hieruit blijkt dat je nooit te oud bent voor nieuwe ervaringen.

 

Tot de dood ons scheidt?

Vanaf de eerste minuut zat ik in de film, waarbij een lach en een traan zich afwisselden. De spelers vertolkten unaniem een prachtige rol, waaruit vooral de kwetsbaarheid van het leven naar voren kwam. Want wat doe je? Wanneer je de zeventig bent gepasseerd en gevangen zit in een stokongelukkig huwelijk? Zing je het uit? Tot de dood ons scheidt, hopend dat hij eerder ophemelt dan jij? Of maak je de gang naar de notaris, ook al heb je geen idee hoe je de komende jaren moet rondkomen? Susanne (Geert de Jong) neemt in deze film het dappere besluit en tekent de papieren. Op naar hopelijk nog een mooie tijd, waarin ze – bij alles wat ze doet of zegt – niet meer hoeft te rekenen op een dronken scheldkanonnade.

 

Groot contrast

En dan Joep (Jeroen Krabbé) en Nienke (Renée Soutendijk). Zij zijn, na een huwelijk van vijftig jaar, nog steeds dol op elkaar. Maar ook zijn ze zich er pijnlijk van bewust dat hun wegen zich binnenkort zullen gaan scheiden. Omdat hij terminaal is. Hij wil niet dood, zij wil hem niet kwijt. De wanhoop, de oneerlijkheid van het lot en het verdriet. Wat een contrast.

 

Verrassende uitdaging

De haar hele leven al verliefde Mabel (Olga Zuiderhoek), – die nog steeds haar ogen niet in d’r zak heeft – vertolkt ook een prachtige rol. Tijdens de reis komt ze haar jeugdliefde Anton (Kees Hulst) weer tegen. En ze besluit; alle adonissen ten spijt, met hém wil ze oud worden. Ze ziet het helemaal voor zich. Totdat Anton vertelt dat hij homo is en na een jarenlange relatie zijn grote liefde heeft moeten loslaten. Het spijt hem, maar meer dan goede vrienden zit er niet in. De teleurstelling bij Mabel is groot, maar optimistisch als ze is, richt ze zich op een verrassende uitdaging voor alle reisgenoten.

 

Glas halfleeg

Florri (Helen Kamperveen) onderscheidt zich van het gezelschap door haar chronische chagrijnigheid. Bij haar is het glas altijd half leeg en dat zullen haar reisgenoten weten. Niets is goed of het deugt niet. Totdat ze zich realiseert – door de levensverhalen van de anderen – dat haar leven nog zo slecht niet is. Florri ontdooit en ziet in wat ze wél heeft, niet wat ze mist. Haar gedragstransformatie maakt weer eens duidelijk dat je nooit te oud bent om te leren, te realiseren én te relativeren.

 

Indrukwekkend mooi

Eigenlijk heb ik al te veel verklapt, maar misschien is het ook een prikkel om te gaan kijken. Want hoewel de meeste Franska-lezers nog geen 70-plussers zijn, zet het verhaal beslist aan tot nadenken. Althans, dat deed het bij mij. Indrukwekkend mooi.