Nee, eigenlijk ben ik het niet met mezelf eens
Ken je dat? Dat je iets zegt en later denkt: jemig wat een bullshit.
Dat had ik dus zojuist met de column die ik had geschreven. Hij ging over de rol van geld in relaties. Want oei, ik zal het maar meteen bekennen: daar heb ik in het verleden niet al te wijze keuzes in gemaakt.
De rode draad van mijn zojuist verwijderde column was dat je als vrouw best voor je mag laten zorgen. Daar sta ik nog steeds achter. Ik kan erg moe worden van mensen die de hele dag gillen dat vrouwen ook per se fulltime moeten gaan werken. Anders zouden ze zwak zijn of te kwetsbaar.
Ik denk dat je als vrouw (als mens) vooral moet nadenken wat goed voelt voor jou
Op dit moment. Als jij graag thuisblijft voor de kinderen, doe dat. Wat me wél slim lijkt is dat je dan tegen je partner zegt dat dat net zo goed werk is. Jullie leveren allebei 100 procent. De ander in de vorm van euro’s, jij in de vorm van tijd, aandacht en liefde. Dus is het helemaal niet vreemd als jouw partner meedenkt over jouw pensioen, inkomen, etc.
Zo voorkom je dat je, mocht het ooit fout lopen, met lege handen en een gat in je arbeidsverleden zit. Ik vind oprecht dat vrouwen hierin ondergewaardeerd worden. En dan nu het stuk waar ik het dus niet met mezelf eens ben:
Dat ik als vrouw best mijn leven wil aanpassen als een man voor me wil zorgen
Ik heb ooit de keuze gemaakt een tweede studie te starten, met het idee dat mijn toenmalige partner de financiële lasten zou dragen. Op papier een prima idee, ik was er heilig van overtuigd dat we samen honderd zouden worden.
Nou liep dat ietsje anders. In mijn eerste studiejaar (van de vier) gingen we uit elkaar. Ik had letterlijk geen bord om van te eten. Ik kan je verzekeren dat dat geen fijn gevoel is. Waar ik dan weer geen moeite mee had was dat hij het betaalde. Het ‘ik-ben-een-stoere-vrouw-en-moet-het-allemaal-zelf-doen-gen’ heb ik niet.
Als je samen bent, help je elkaar. Ik studeerde, deed het huishouden, de boodschappen, kookte en zorgde overdag voor de dieren. Daar hoefde hij zich allemaal niet om te bekommeren. Best relaxed, toch? Alleen als nu, nu ik alles in mijn leven op orde heb, een man zou zeggen: ik betaal alles wel, ga jij maar huismussen en boeken schrijven, zou ik zeggen: nee!
In mijn gewiste column dacht ik dat ik dat prima zou vinden
Maar toen ik hem overlas besefte ik dat ik nooit meer mijn carrière en dus mijn zelfstandigheid voor een ander aan de wilgen zou hangen. Niet eens zozeer vanwege het risico om ooit weer met lege handen te staan. Voor mij gaat het over eigenwaarde. Voor je laten zorgen is prima, maar iets van jezelf opgeven dat heel belangrijk voor je is, dat niet.
Dus wat er ook gebeurt, ik zal altijd mijn eigen geld blijven verdienen. Niet vanuit angst, maar omdat ik mezelf dat gun!
