Franska.nl

Je hoort het weleens vrouwen zeggen – dat ze echt geen zin hebben om een vaste dag te komen opdraven voor de kleinkinderen. Dat ze het vertikken om op afroep beschikbaar te zijn. Ze hebben genoeg gezorgd, vinden ze, en nu willen ze eindelijk eens lekker helemaal baas zijn over hun eigen tijd.

Het klinkt stoer en geëmancipeerd. Maar in feite is het onverstandig, onaardig en onnatuurlijk. 

Het is onverstandig, omdat voor jezelf en je eigen plezier leven geen mens gelukkig maakt. Dat blijkt zelfs uit wetenschappelijk onderzoek, bijvoorbeeld van de Amerikaanse psychologen Edward Deci en Richard Ryan. Wat maakt ons gelukkig? Plezier najagen niet, verbinding met anderen en persoonlijke ontwikkeling wel. Nou, geen grotere bron van verbinding dan hulp bieden aan zo’n jong gezin met werkende ouders die over hun eigen wenkbrauwen struikelen om het allemaal voor elkaar te krijgen. En geen betere manier om acceptatie, compassie en sereniteit te kunnen oefenen dan een stel kleinkinderen over de vloer.

Liever golfen of shoppen dan luiers verschonen? Ontaard!

Het is onaardig om oppastaken te weigeren, omdat de boodschap van die zogenaamd geëmancipeerde houding is: “Mijn shopping, mijn golf, mijn dingetjes, kortom mijn tijd is voor mij belangrijker dan jij bent, dochter of zoon, en ook belangrijker dan jij, kleinkind.” Dat doet pijn, als iemand dat tegen je zegt, in woorden of in gedrag. Waarom zou je je eigen nageslacht pijn willen doen?

Dat is niet alleen onaardig, maar zelfs ontaard. Het is onnatuurlijk, het druist in tegen onze menselijke en vrouwelijke natuur. Want de mensheid dankt haar ontwikkeling aan de zorg van grootmoeders. Dat is de biologische functie van de menopauze: je kunt zelf geen kinderen meer krijgen (wat een opluchting) maar je bent wel wijzer geworden, ervaren, en heel goed in voeden, zorgen, dragen en steunen en helpen. 

Doe dat dan ook. Als erom gevraagd wordt.