Natuurlijk werd het een rotkerst
Wat heb ik vorig jaar tegen de kerst opgezien!
Al die lichtjes en muziekjes en vrolijkheid. Het deed me teveel denken aan het jaar ervoor, toen ik eind november voor de tweede keer een miskraam kreeg. Ik zat tot de nok vol verdriet en woede. Al die vrouwen om me heen die maar kinderen kregen alsof het niks was. Die het heel nonchalant hadden over ‘een kind nemen’. Het voelde zo oneerlijk.
De gynaecoloog zei dat hij geen enkele reden kon vinden dat ik niet opnieuw zwanger zou kunnen worden en aan die strohalm hield ik me vast. Maar makkelijk zwanger werd ik ook al niet. Maand na maand na maand telkens weer ongesteld worden. Elke keer opnieuw die teleurstelling. En het laatste waarin ik zin had was een kerstboom versieren en een krans aan de deur hangen.
Maar mijn man sleepte me mee naar een kerstbomenmarktje. Ik zie mezelf nog staan, met kleverige hars aan m’n handen en tranen over mijn wangen omdat er een vrouw met een kinderwagen langs me liep. Een vrouw die tegen haar man liep te zeuren in plaats van blij en trots achter die kinderwagen te lopen. Natuurlijk werd het een rotkerstmis, al hadden we een boom met lichtjes.
En daar gingen we weer, januari, februari, het hele rijtje. Maand na maand weer ongesteld, en omdat ik onregelmatig menstrueer wist ik nooit meteen of over tijd zijn iets te betekenen had, en ik wilde ook niet verslaafd raken aan die testen. Maar afgelopen november duurde het over tijd zijn langer dan anders, en na drie dagen nagelbijten, heb ik de test gedaan.
Ik had er met niemand over gepraat, zelfs met mijn man niet, en ik zat op de rand van het bad en keek naar de uitslag en kon het niet geloven. Het moest een vergissing zijn. Maar het was geen vergissing. En nu ben ik dus een volle maand zwanger! Ik weet dat er nog van alles mis kan gaan, maar dat is van latere zorg. Mijn kerstcadeau voor mezelf is dat ik onbezorgd en zonder sombere gedachten mag genieten. Het is kerstmis en ik ben zwanger, en op dit moment is dat voldoende voor me om heel gelukkig te zijn.
Door Sophie Lunet
