Franska.nl

Nadat Thera haar baan kwijtraakte, kon ze zich heel veel dingen niet meer permitteren

 

 

“Het aller pijnlijkst was toch wel dat ik me mijn katten niet meer kon veroorloven.”

 

 

 

“Nadat ik mijn baan kwijtraakte en in de WAO terechtkwam, kon ik me heel veel dingen niet meer permitteren, en sinds het leven alleen maar duurder werd, is het er niet beter op geworden. Vakanties doe ik niet meer, boodschappen is een kwestie van aanbiedingen scannen, en de gedachte dat mijn wasmachine ermee ophoudt kan me ongeveer paniekaanvallen bezorgen. In huis loop ik meestal met dikke truien, en de laatste keer dat ik kleding heb gekocht kan ik me niet eens meer heugen.

 

Maar nog schrijnender dan dat alles is dat ik me mijn katten niet meer kon veroorloven. Het waren er twee. Daarvan is er nog één over, en deze trouwe makker kan ik met moeite te eten geven. Inentingen sla ik sowieso over, en een consult bij de dierenarts zit er verder ook niet in. De kater die er niet meer is, was al wat ouder, en ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet wist dat hij op een gegeven moment doodziek was. Maar wat moest ik? De dierenarts bellen en vragen of het voor nop kon, voor één keer?

 

Ik vertroetelde hem waar ik kon, gaf hem paracetamol tegen de pijn, en verder wist ik niet wat ik ermee aan moest. Als er niets aan te doen was geweest, had ik hem niet kunnen laten inslapen, en als er wel iets aan had kunnen gebeuren, had ik de medicijnen niet eens kunnen betalen – laat staan een ingreep. Toen ik mezelf erop betrapte dat het me opluchtte dat mijn kater ophield met eten, voelde dat als diep verraad. Maar dat betekende wel dat er voor de poes meer overbleef. Op een dag kwam de kater niet meer thuis. Na lang zoeken vond ik hem achter in de tuin. Hij had zich teruggetrokken om in alle rust heen te gaan, want dat is wat katten doen.

 

Nu zijn poes Otje en ik nog maar met z’n tweetjes over. Otje is pas acht, dus die zou nog wel even mee moeten kunnen. Ik ben al een paar keer langs de voedselbank geweest, maar ik crepeer nog niet genoeg om daarvoor in aanmerking te komen. De laatste keer werd ik te woord gestaan door een heel aardige man. Hij snapte wel hoe belangrijk mijn kat voor me is, zei hij. Soms zat er wel wat voor huisdieren in het assortiment. Dan zou hij wat voor me achterhouden en me een belletje geven.

 

Na een maand berichtte hij dat hij me niet vergeten was, maar dat er niets tussen had gezeten de laatste weken. Hij vroeg of hij mijn adres mocht noteren voor het geval dat. Dan kon hij heel discreet wat bij me afleveren. Een paar dagen later stond er een doos voor mijn voordeur met een enorm assortiment brokjes en blikjes. Ik weet zeker dat deze meneer dit op persoonlijke titel voor me had geregeld. Het was misschien wel het mooiste cadeau dat ik ooit heb gekregen.”

 

De naam Thera is gefingeerd. De echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.