Na rijp beraad…
Ben ik tot een conclusie gekomen. En ik weet zeker dat je me begrijpt. Of laat ik het zo zeggen: ik hoop dat je me begrijpt.
Natuurlijk wil je als onzeker meisje van dertien, veertien vooral bij een groepje horen. Niet afwijken van de rest. Dat maakt je alleen nog maar extra onzeker. Helemaal in je eentje in die grote enge wereld staan is gewoon eng. Je wilt een soort schild van gelijkgestemden om je heen. Nou, als je soms dacht dat dat later overging: mooi niet.
Door een verhaal van een vriendin ontdekte ik dat zelfs als je al vreselijk lang volwassen bent je nog altijd een beetje hetzelfde onzekere meisjesgedrag van vroeger in je hebt zitten. Want ik was maar wat blij dat zij hetzelfde probleem bleek te hebben als ik. Jezelf herkennen in andermans problemen betekent dat je niet de enige bent die ergens last van heeft. Heerlijk toch?
Al die leuke spreuken om aan de wand te hangen ten spijt. ‘Zoals jij is er maar een’ of: ‘Wees jezelf, dan ben je uniek’. Leuk in een lijstje, maar herkenning voelt veel lekkerder dan uniek zijn, moet ik na rijp beraad met mezelf concluderen.
Vriendin had problemen met haar computer. Want hij deed raar als ze in Word werkte. Alles versprong steeds. Maar je man is toch computerdeskundige, opperde ik meteen. Leek mij nou juist zo handig. Mooi niet. Net als bij ons thuis kan bij hen door een computerprobleem een knallende ruzie in de tent ontstaan. Want wat doet haar man dan altijd? Die roept allerlei termen die zij niet begrijpt. Vervolgens verklaart hij haar voor dom. Nou, dat maakt de boel er natuurlijk niet gezelliger op en dus besloot ze dat ze wel even een vriendin zou bellen die er wél verstand van heeft.
Bij ons thuis hetzelfde verhaal: ‘Ga dan naar je verkenner!’ Verkenner? Sorry? Ja ik heb nooit een cursus gehad, dus ik ken al die termen niet. Ik ben op een dag achter een computer gaan zitten en ben gewoon begonnen. Hoezo cursus? Alles gaat goed, zolang het niet mis gaat. Hij er meteen overheen: ‘Ik heb ook geen cursus gehad en dit is helemaal geen rare term.’ Of deze (een tijd geleden alweer): ‘Probeer dan een andere browser.’ Browser? Intussen weet ik natuurlijk wat dat is, heb ik daar geen last meer van. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ik een Mac heb en hij een Dell of HP ofzo, weet ik veel. Dat zorgt namelijk helemaal voor geknetter in de tent. Ik werkte vroeger ook op een Dell, tegenwoordig op een Mac. Maar zo giftig als mensen die geen Mac hebben over een Mac kunnen doen… Oeps. Ik bel dus ook maar liever een vriendin. Eentje met een Mac. Helemaal geen zin in gedonder.
En trouwens, er moet ook niet zomaar de eerste de beste ‘deskundige’ de boel overnemen bij mij. Die roepen altijd meteen dat ik ook veel te veel bewaar en dat-ie opgeschoond moet worden. Ik zie dan meteen allerlei griezelige scenario’s voor me. Alle foto’s kwijt. Of allerlei documenten kwijt. Brrr, nachtmerrie. Erg eigenlijk dat je zomaar paniek of ruzie kunt krijgen om apparaten die eigenlijk bedoeld waren om de boel alleen maar handiger te maken.
Gelukkig ben jij er altijd nog
Hoe vaak ik niet blij ben als jij op Facebook reageert met: ‘Gelukkig! Ik ben niet de enige’, of: ‘Herkenbaar, heb ik ook.’ Heerlijk vind ik dat. Betekent voor mij meteen dat ik dus ook niet de enige ben. Maar gek is het wel. Want hoe zit dat eigenlijk met je zelfvertrouwen? Dat zou toch alleen meer groter worden als je ouder werd? Conclusie: hoe groot je ook bent, je hebt nog altijd bevestiging nodig. Ik zie het hopelijk zo meteen wel verschijnen op Facebook.
Liefs en een heel fijne week!
Door: Franska
